Rainer Maria Rilke - Απόσπασμα από τις Ελεγείες του Ντουίνο

 

«Ποιός, ἂν κραύγαζα, θὰ μ᾿ ἄκουγε ἀπ᾿ τῶν ἀγγέλων τὶς τάξεις;

Κι ἂν ἀκόμα ὑποθέσουμε πὼς ἕνας μ᾿ ἔσφιγγε

ξαφνικὰ πάνω στὴν καρδιά του: ἀπ᾿ τὴν κραταιότερη ὕπαρξή του

θὰ ἔσβηνα. Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ ὡραιότητα δὲν εἶναι παρὰ

ἡ ἀρχὴ τοῦ τρομεροῦ ποὺ μόλις τὴν ἀντέχουμε

καὶ τὴ θαυμάζουμε τόσο γιατὶ ἀποστέργει γαλήνια

νὰ μᾶς καταστρέψει. Τρομερὸς εἶναι ὁ κάθε ἄγγελος.

Κι ἔτσι συγκρατιέμαι καὶ δὲν ἀφήνω ν᾿ ἀνεβεῖ ἀπὸ μέσα μου 

τὸ κάλεσμα λυγμοῦ σκοτεινοῦ. Ἄχ, σὲ ποιόν θὰ μπορούσαμε

νὰ καταφύγουμε ἀλήθεια; Μήτε στὸν ἄγγελο μήτε στὸν ἄνθρωπο

καὶ τὰ ζῶα τὰ ἐφευρητικὰ βλέπουν κιόλας

πὼς δὲν ἔχουμε πολλὴ σιγουριὰ στὸν ἑρμηνευμένο κόσμο.

Ἴσως μᾶς μένει ἀκόμα ἕνα δέντρο στὴν πλαγιὰ

γιὰ νὰ τὸ βλέπουμε κάθε μέρα∙ μᾶς μένει ὁ χτεσινὸς δρόμος

καὶ ἡ κακομαθημένη πίστη μιᾶς συνήθειας,

ποὺ τῆς ἄρεσε νὰ εἶναι κοντά μας κι ἔτσι ἔμεινε καὶ δὲν ἔφυγε…»