Το βιβλίο της Ελένης Ζερβοπούλου είναι ένα λογοτεχνικό λεύκωμα όπου εκτός από την ίδια έχουν σκιαγραφήσει την ψυχή τους και την αγάπη τους προς τα παιδιά τους επιπλέον επτά συγγραφείς. Δεν γνωρίζω αν έχει κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια άλλο τέτοιο βιβλίο αυτού του είδους όμως θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα εκτός από την μητρική – γονική αγάπη που εκφράζεται στο παρόν να υπάρξουν και άλλα τέτοια λευκώματα που να προσεγγίζουν κι άλλα θέματα όπως φιλικές σχέσεις, εργασιακές σχέσεις, το διαχρονικό θέμα της μοναξιάς και πως το βιώνει κάποιος. Θα αναφερθώ πρώτα στην εξωτερική εμφάνιση, τα εικαστικά δηλαδή του βιβλίου που θεωρώ ότι σε όλα τα βιβλία είναι καθοριστικής σημασίας τόσο στο εμπορικό πεδίο αλλά και φυσικά στο ποιοτικό όπου επικεντρώνεται γενικότερα η λογοτεχνία. Το εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο έχουν ένα εξαιρετικό και ξεκούραστο στο μάτι χρώμα όπου τα κόκκινα γράμματα του τίτλου του βιβλίου και της συγγραφέως δίνουν μια όμορφη αντίθεση. Η ζωγραφιά που απεικ ονίζει ...
Η γραφή στην καθημερινότητα, απόψεις και ιστορίες