Writing Spots

Ἡ ἀγὰπη, ποὺ δὶνουμε στὸν ἂγνωστο ξὲνο, μὸλις βγοῦμε ἀπὸ τὴν πὸρτα τοῦ σπιτιοῦ μας, εἶναι ὁ πιὸ ὑγιὴς τρὸπος, γιὰ νὰ διεγεὶρουμε στὸν ἐγκὲφαλὸ μας τὸ σημεῖο τῆς ἠδονῆς, ὃπως μᾶς μαθαὶνει ἡ Νευροεπιστὴμη. Καὶ τὸτε, ὃταν ἀντιδρᾶ αὐτὸ τὸ συγκεκριμένο κέντρο τοῦ ἐγκεφὰλου μας, πλημμυρὶζουμε ἀπὸ τὶς ὁρμὸνες τῆς εὐφορὶας. Τὸ ἲδιο συμβαὶνει καὶ ὃταν παὶρνουμε ἀγὰπη. Ἡ διαφορὰ εἶναι ὃτι στὴν πρὼτη περὶπτωση, ποὺ ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τοὺς ἂλλους, τὸν ἒλεγχο τῆς εὐτυχὶας μας τὸν παίρνουμε ἐμεῖς στὰ χέρια μας! Ὁπὸτε, φεὺγοντας ἀπὸ ἐδῶ, ἂς προσπαθὴσουμε νὰ κοιτάξουμε τοὺς γύρω μας μὲ βλὲμμα ἀγὰπης. Ὃπως, ἀκριβῶς συνὲβη καὶ μὲ τὸ πρῶτο μητρικὸ βλὲμμα ποὺ χὰιδεψε τὸν ἐρχομὸ μας στὴν ζωὴ!" Σὲ αὐτὸ συμφωνὴσαμε στὸ Παλαιοβιβλιοπωλείο των αστέγων , ὃλοι ἐμεῖς, ποὺ συγκεντρωθήκαμε ἐκεῖ, γιὰ νὰ συζητήσουμε μὲ ἀφορμὴ τὸ βιβλὶο μου " Γιατὶ Ψυχανὰλυση, κὺριε Γιωσαφὰτ;" (ἐκδὸσεις ΑΡΜΟΣ ). Εἶμαι εὐγνὼμων στὸν Λεωνίδας Κουρσούμης , τὴν ψυχὴ τοῦ "Ἀνὲστιου", στὸν George Gampierakis γιὰ τὴν ὀργ...

Ο  Αντρέ Λεόν Μαρί Νικολά Ριέ  (André Léon Marie Nicolas Rieu), είναι  Ολλανδός   βιολιστής  και  διευθυντής ορχήστρας  που γεννήθηκε στο  Μάαστριχτ  την 1η Οκτωβρίου  1949 , περισσότερο γνωστός ως ιδρυτής της μεγάλης ορχήστρας  βαλς  «Γιόχαν Στράους», με την οποία περιοδεύει σε όλο τον κόσμο με επιτυχία παρόμοια με αυτή μεγάλων συναυλιών  ποπ  και  ροκ μουσικής . Για το έργο του έχει τιμηθεί με μετάλλια. Ο Ριέ άρχισε να μαθαίνει  βιολί  σε ηλικία 5 ετών. Το επώνυμό του προέρχεται από οικογένεια Γάλλων  Ουγενότων  (προτεσταντών προσφύγων). Ο πατέρας του Ριέ ήταν επίσης μουσικός, διευθυντής της συμφωνικής ορχήστρας του Λιμβούργου. Από πολύ νεαρή ηλικία, ο Αντρέ έδειξε να συναρπάζεται από τις ορχήστρες. Σπούδασε βιολί στο Βασιλικό  Κονσερβατόριο  στη  Λιέγη  και στο Κονσερβατόριο του Μάαστριχτ (1968-1973), όπου καθηγητές του υπήρξαν οι Jo Juda και  Χέρμαν Κρέμπερς . Από ...

  « Π οιός, ἂν κραύγαζα, θὰ μ᾿ ἄκουγε ἀπ᾿ τῶν ἀγγέλων τὶς τάξεις; Κι ἂν ἀκόμα ὑποθέσουμε πὼς ἕνας μ᾿ ἔσφιγγε ξαφνικὰ πάνω στὴν καρδιά του: ἀπ᾿ τὴν κραταιότερη ὕπαρξή του θὰ ἔσβηνα. Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ ὡραιότητα δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἀρχὴ τοῦ τρομεροῦ ποὺ μόλις τὴν ἀντέχουμε καὶ τὴ θαυμάζουμε τόσο γιατὶ ἀποστέργει γαλήνια νὰ μᾶς καταστρέψει. Τρομερὸς εἶναι ὁ κάθε ἄγγελος. Κι ἔτσι συγκρατιέμαι καὶ δὲν ἀφήνω ν᾿ ἀνεβεῖ ἀπὸ μέσα μου  τὸ κάλεσμα λυγμοῦ σκοτεινοῦ. Ἄχ, σὲ ποιόν θὰ μπορούσαμε νὰ καταφύγουμε ἀλήθεια; Μήτε στὸν ἄγγελο μήτε στὸν ἄνθρωπο καὶ τὰ ζῶα τὰ ἐφευρητικὰ βλέπουν κιόλας πὼς δὲν ἔχουμε πολλὴ σιγουριὰ στὸν ἑρμηνευμένο κόσμο. Ἴσως μᾶς μένει ἀκόμα ἕνα δέντρο στὴν πλαγιὰ γιὰ νὰ τὸ βλέπουμε κάθε μέρα∙ μᾶς μένει ὁ χτεσινὸς δρόμος καὶ ἡ κακομαθημένη πίστη μιᾶς συνήθειας, ποὺ τῆς ἄρεσε νὰ εἶναι κοντά μας κι ἔτσι ἔμεινε καὶ δὲν ἔφυγε…»