Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ελληνικός Τιτανικός από την Αλεξάνδρα Μάνου

Ο μεγαλοπρεπής μαύρος  μεταλλικός όγκος που επέπλεε στη θάλασσα

διέκοψε αποφασιστικά  τον παφλασμό των κυμάτων ενώ οι στεριανοί της

συμπρωτεύουσας στην προκυμαία αγνάντευαν  και κουνούσαν μικρά ολόλευκα

κομμάτια αποχαιρετώντας – για πόσο άραγε – και δακρύζοντας, αν και η βεβαιότητα

της ασφάλειας ξεπερνούσε την αγωνία.

Πάνω από μισή εκατοντάδα ταξιδιώτες κάθε  λογής, απολάμβαναν το

παρθενικό ταξίδι μέσα σε ένα συνονθύλευμα προσδοκιών, γοητευμένοι από την

σιγουριά και την ταχύτητα με την οποία το τεχνολογικό επίτευγμα διέσχιζε τα

σκουρόχρωμα  κύματα του πελάγους. Ένα μωρό γύρευε το γάλα της μάνας του σαν

μάννα εξ ουρανού, ένας ερωτευμένος ατένιζε με λατρεία τις καλοσχηματισμένες

γραμμές του προσώπου της αγαπημένης του, ένας ναύτης πάλευε με πορτοκαλί

αλυσίδες την ώρα που ο ήλιος ανέβαινε στο χρυσαφένιο στερέωμα, οι σωσίβιες

βάρκες φάνταζαν παράταιρες μέσα στην ευδαιμονία.

Η στεντόρια φωνή  ξύπνησε το χάραμα μέσα στην πυκνή ομίχλη, η ρότα και ο

ασύρματος σώπασαν και υδάτινη λαίλαπα παρέσυρε στο βυθό μυριάδες κύτταρα

ανθρώπινης ύπαρξης, ανάμεικτα με υστερικές κραυγές και γοργόφτερες σκέψεις.

Γυναικείες φιγούρες, νιόφερτα στον κόσμο πλάσματα, τιμωρημένοι για μια ιδέα,

καπέλα εξουσίας κινήθηκαν σπασμωδικά γυρεύοντας τη σωτηρία. Οι τυχεροί δεν

πρόλαβαν να καταλάβουν ‧ η γνώση της βραχώδους ανύψωσης του θαλάσσιου

πυθμένα ήταν προνόμιο των λίγων. Ψυχρές λεπίδες αέρα και θάλασσας, πνιχτές

ανάσες του χθες και του σήμερα, μισές λέξεις, παραγγέλματα,   φωνές, αποσκευές

έσμιξαν με ανθρώπινα μέλη, δάκρυα και ικεσίες στο πορτοκαλένιο στερέωμα μέχρι

να σωπάσουν για πάντα. Μπορεί να έφταιγε η φωτιά, μπορεί ο πόλεμος, μπορεί το

μπέρδεμα, μπορεί ο πανικός, μπορεί και ο χρόνος.

Λίγο πριν, στο κρουαζιερόπλοιο όλοι είχαν παραδοθεί στην αγκαλιά του

Μορφέα και φαντασιοκοπούσαν.

Λίγο πιο πέρα, στην καφεπράσινη λωρίδα γης, η αυγή κοιμόταν, τα πουλιά

της θάλασσας πετούσαν ελεύθερα και οι ψαράδες ετοίμαζαν τα δίχτυα τους περίτεχνα

με ζηλευτή αφοσίωση.

Ένα αόρατο χέρι χαράζει  ερωτηματικά πάνω σε έναν ξεθωριασμένο χάρτη

πορείας. Ένα άλλο ζωγραφίζει με νερό και βράχια απαντήσεις. Κοντά στη μισή

εκατοντάδα πρόσωπα διαβαίνουν το κατώφλι της αθανασίας. Οι επιβάτες του

επιπλέοντος σιδερένιου πράγματος γράφονται στα λογιστικά βιβλία της μοίρας και οι

μνήμες στα βιβλία της ιστορίας.


Εμπνευσμένο από τη βύθιση του ελληνικού επιβατηγού ατμόπλοιου «Χειμάρρα» στις 19 Ιανουαρίου

1947, κοντά στη Νότια Εύβοια, που είχε ως συνέπεια την απώλεια τουλάχιστον 383 ανθρώπων και

έχει καταγραφεί στην ιστορία ως ο «ελληνικός Τιτανικός».

H φωτογραφία είναι από https://www.ethnos.gr/todayinhistory/article/191868/bythizetaitoploioxeimarratheoriessynomosiastoixeionoynmexrishmeratoys383nekroystoytitanikoythsellhnikhsaktoploias

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ήρα Παπαποστόλου, Συγγραφέας και Ιστορικός Τέχνης

Με την Ήρα έχω τη χαρά να τη γνωρίζω από την περίοδο των σχολικών μας χρόνων. Στο ενδιάμεσο χαθήκαμε όπως γίνεται συνήθως με τους περισσότερους συμμαθητές. Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν ξανά κατά την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών τον Οκτώβρη του 2023. Αν και σε αντίπαλες παρατάξεις, η χαρά μου ήταν μεγάλη που την συνάντησα ξανά, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, γνωρίζοντας ότι ασχολείται επαγγελματικά πλέον με την συγγραφή και γενικότερα την τέχνη ως επαγγελματίας ιστορικός τέχνης. Συνέπεσε με την δική μου ενασχόληση και αγάπη τα τελευταία χρόνια για την συγγραφή αλλά την διόρθωση και λογοτεχνική επιμέλεια. Τα κοινά ενδιαφέροντά μας πολλά, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση, σκέφτηκα, αυτή την φορά να χαθούμε. Την προσέγγισα και ανταποκρίθηκε με χαρά, συζητήσαμε πάρα πολλά μετά από τόσα χρόνια αλλά και για αυτά που η κάθε μία θέλει να κάνει με κοινό παρονομαστή την τέχνη.       Θα σας παρουσιάσω την Ήρα Παπαποστόλου, αν και πολλοί από εσάς μπορεί ήδη να την γ...

Σαν απολογία - Από τον συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο

Γράφω, ναι γράφω για πολλούς και ποικίλους λόγους που δεν είναι ορατοί όταν κάποιος με βλέπει και δεν μπορεί να φανταστεί την παρόρμηση μου για δημιουργία. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που συμπληρώνει την ύπαρξή μου. Ίσως επειδή καταλαγιάζει ο δαίμονας που κρύβεται μέσα μου. Γεγονός είναι πως η αγάπη μου για το γράψιμο έχει ρίζες στα παιδικά μου χρόνια καθώς μέσα στην οικογένεια μου όλοι διάβαζαν και ήταν αυτό η πρώτη ουσιαστική παιδεία να αγαπήσω τα βιβλία και το θέατρο καθώς κάθε μήνα βλέπαμε μία τουλάχιστον παράσταση. Η δική μου γενιά ανέθρεψε παιδιά σε μια φτωχική Ελλάδα γεμάτη ελλείψεις, αλλά επίσης γεμάτη σεβασμό και αξιοπρέπεια. Δίναμε ιδιαίτερη αξία στα πράγματα, όπως ένα βιβλίο που τύχαινε να πέσει στα χέρια μας. Προσωπικά το θεωρούσα πολύ σημαντικό αυτό κι ένιωθα όχι απλά τυχερός αλλά ξεχωριστός που είχα την εύνοια της μοίρας να με επιλέξει. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό αυτό αλλά είναι η αλήθεια μου.  Μεγαλώνοντας, το διάβασμα δεν μου αρκούσε και στράφηκα στην γραφή....

Ταξίδι στην Κεράλα της Ινδίας για ένα γάμο της Ευτυχίας Σταματέλου

Ξυπνώ από το θόρυβο του ανεμιστήρα, οι άλλες κοιμούνται ακόμα. Ανοίγω την πόρτα της καλύβας που βγάζει στο ταρατσάκι, η καλύβα αναφερόταν στην πρόσκληση ως fisherman villa και η στιγμή δικαιώνει το όνομα. Με χτυπάει στη μούρη 40 βαθμών ζέστη τροπική και αφόρητη υγρασία, το ταρατσάκι είναι στερεωμένο με καλάμια μέσα στη λιμνοθάλασσα. Εδώ τα λένε backwaters, δηλαδή κανάλια, είναι νερά εντός ζούγκλας, αληθινής ζούγκλας, αυτή είναι η διαμονή μας. Αργά νωχελικά, όπως όλα εδώ (βρισκόμαστε κοντά στη γραμμή του ισημερινού), πλησιάζει μια πιρόγα με ψαρά που φοράει, όπως όλοι οι άντρες στην Κεράλα, τυλιγμένη λινή πετσέτα στη μέση και από πάνω ευρωπαϊκό πουκαμισάκι. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει βρακί από κάτω και τον παρακαλώ να κοντοσταθεί να φωτογραφίσω. Το βλέμμα μου γυρίζει περιφερειακά της λιμνοθάλασσας. Έτσι θα όριζα τη λέξη ησυχία, τα νερά είναι ακίνητα, τριγύρω βλάστηση τροπική, πανύψηλα φοινικόδεντρα και μπανανιές, βοκαμβίλιες, μανόλιες και το τοπικό τους δέντρο jackfruit (artocarpus heteroph...