Ταξίδι στην Κεράλα της Ινδίας για ένα γάμο της Ευτυχίας Σταματέλου

Ξυπνώ από το θόρυβο του ανεμιστήρα, οι άλλες κοιμούνται ακόμα. Ανοίγω την πόρτα της καλύβας που βγάζει στο ταρατσάκι, η καλύβα αναφερόταν στην πρόσκληση ως fisherman villa και η στιγμή δικαιώνει το όνομα. Με χτυπάει στη μούρη 40 βαθμών ζέστη τροπική και αφόρητη υγρασία, το ταρατσάκι είναι στερεωμένο με καλάμια μέσα στη λιμνοθάλασσα. Εδώ τα λένε backwaters, δηλαδή κανάλια, είναι νερά εντός ζούγκλας, αληθινής ζούγκλας, αυτή είναι η διαμονή μας. Αργά νωχελικά, όπως όλα εδώ (βρισκόμαστε κοντά στη γραμμή του ισημερινού), πλησιάζει μια πιρόγα με ψαρά που φοράει, όπως όλοι οι άντρες στην Κεράλα, τυλιγμένη λινή πετσέτα στη μέση και από πάνω ευρωπαϊκό πουκαμισάκι. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει βρακί από κάτω και τον παρακαλώ να κοντοσταθεί να φωτογραφίσω.

Το βλέμμα μου γυρίζει περιφερειακά της λιμνοθάλασσας. Έτσι θα όριζα τη λέξη ησυχία, τα νερά είναι ακίνητα, τριγύρω βλάστηση τροπική, πανύψηλα φοινικόδεντρα και μπανανιές, βοκαμβίλιες, μανόλιες και το τοπικό τους δέντρο jackfruit (artocarpus heterophyllus για τους ειδήμονες).

Η ζέστη δεν αντέχεται για πολύ, ξαναμπαίνω στην ασφάλεια του τρίκλινου και ετοιμάζομαι για το πρωινό. Σε ένα ξύλινο διαμπερές αίθριο με τρελούς ανεμιστήρες σερβίρουν ρύζι με χρωματιστές σαλτσούλες πάνω σε μπανανόφυλλα, καφέ δυνατό τοπικό χαρμάνι, χυμό mango, χυμό καρπουζιού και λεμονίτα με φύλλα μέντας. Επειδή φοβάμαι τις σάλτσες, άλλωστε από χθες έχει καεί ο ουρανίσκος μου, επιλέγω τη δροσιά του ανανά, τεράστιες πιατέλες με κύβους ανανά που μοσχοβολούν exoticism και γλύκα. Οι ντόπιοι τρώνε μόνο με τα χέρια κι ας είναι το φαγητό ρύζι με σάλτσα, είναι παράξενο αλλά δε λερώνονται.

Στο Cherai beach resort υπάρχουν πια μόνο ντόπιοι, οι καλεσμένοι του γάμου επέστρεψαν ήδη στη Γερμανία και αλλού, είμαστε στο σύνολο πέντε λευκές Ελληνίδες, οι αγαπημένες μου φίλες και εγώ, εξαίρεση της εξαίρεσης, είναι πολύτιμο να μάθεις να αισθάνεσαι μειονότητα.

Διασχίζω τη ζούγκλα και τις ξύλινες μικρογέφυρες του resort για να βγω στην αντίπερα όχθη δηλαδή στη θάλασσα. Από κάποιο κλαδί μου κλείνει το μάτι ο Μόγλης, χαμογελώ μόνη μου και ευγνωμονώ τις συνθήκες και τη συγκυρία που με έφεραν ως εδώ.

Φτάνω στη θάλασσα θάλασσα. Η αμμουδιά απλώνεται κατά μήκος του δρόμου, ατέλειωτη. Μη ρωτάτε γιατί, μου θυμίζει Κορινθιακό, οι άλλες διαφωνούν φυσικά, και αποφασίζω να βουτήξω. Μιλάμε για τον Ινδικό Ωκεανό και συγκεκριμένα Arabic Sea. Η θάλασσα είναι γκρι κυματώδης, κολυμπούν μόνο 2-3 ντόπιοι με ρούχα, αλλά και εγώ τη λαχταράω, άλλωστε όπως έγραψα σε κάποιον με τον οποίο ελπίζω ότι φλερτάρω, αγαπάω όλες τις θάλασσες γιατί ενώνονται. Βουτάω εντέλει και εγώ με τα ρούχα, κατόπιν οδηγιών του lonely planet και της Nancy P. δεν προκαλούμε και προσέχουμε, σεβόμαστε τα τοπικά ήθη. Η θάλασσα είναι ζεστή, όπως τα ιαματικά λουτρά, αλλά με δροσίζει.

Τώρα πρέπει να βιαστώ, οι φίλες μου είναι έτοιμες, με περιμένουν στην πιο ιδιαίτερη ρεσεψιόν που έχετε δει στη ζωή σας. Διαμπερές αίθριο κι εδώ γεμάτο ξύλινους ανεμιστήρες οροφής και ξυλόγλυπτες επιφάνειες. Οι ρεσεψιονίστες ευγενικοί, οι άντρες φορούν kajal στα μάτια, και οι γυναίκες πάντα μα πάντα σάρι. Χαζεύω τα χρώματα, μετάξια, ροζ, πορτοκαλί, κίτρινα, φούξια, πράσινα, ανατρεπτικοί συνδυασμοί για τους στυλίστες της Δύσης, όλα φως και χρώμα εδώ. O Shikson Xavier, 24 ετών είναι ευγενής και γλυκύτατος, πούλησε το ταξί για τα χρυσά στο γάμο της αδελφής του, και τώρα δουλεύει σοφέρ στο ξενοδοχείο μας για 124 ευρώ μηνιαία, θεωρείται προνομιούχος. Δεν έχει φύγει ποτέ από την Κεράλα, ακόμα και το Δελχί ή η Βομβάη είναι γιαυτόν μακρινά.

Σήμερα θα μας πάει στο Kochi down town! Αρκετά με τις ζούγκλες, θέλουμε να δούμε επιτέλους άστυ, tuc tuc, φασαρία, μουσεία, ναούς, συναγωγές, νεκροταφεία Πορτογάλων αποικιοκρατών, αγελάδες στους κήπους, μπαχαρικά, σουβενίρ κλπ. Η βόλτα μας είναι εξαιρετική, γελάμε διαρκώς, τα μάτια μας δε χορταίνουν, ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΔΕ ΧΟΡΤΑΙΝΟΥΝ, αλλά στον ισημερινό νυχτώνει νωρίς. Παρέες γυναικών κάθονται στην αμμουδιά του λιμανιού, τρώνε banana tsips, παίζουν με τα πιο εκφραστικά παιδιά του κόσμου και μας χαμογελούν.

Παρέες κοριτσιών και Ινδικές οικογένειες ζητούν να μας φωτογραφίσουν. Ούτε εδώ συναντούμε λευκούς. Δοκιμάζω γυαλιά ηλίου στο LULU Mall, κλοκ κλοκ κάθε λίγο περαστικοί απέξω χτυπούν το τζάμι του καταστήματος, στήνουν μπροστά μου τα παιδιά τους και με φωτογραφίζουν. Αναρωτιέμαι τι τους κάνει τόση εντύπωση, ότι είμαι χοντρή, ότι είμαι λευκή ή η αφάνα (σημειωτέον δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο με κατσαρά μαλλιά). “Υοu are a celebrity, mum”, μου εξηγεί γελώντας με τα ολόλευκα δόντια του ο Ινδός οπτικός και εγώ σκέφτομαι “la vita è bella”!

Η Κεράλα με 31 εκατομμύρια κατοίκους είναι μια από τις 28 πολιτείες της Ινδίας. Βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο της χώρας και βρέχεται από την αραβική θάλασσα. Η Irinjalakuda της Κεράλα είναι η πατρίδα της όμορφης Αnjana S., η οποία λίγες μέρες πριν παντρεύτηκε στενό Γερμανό μου φίλο. Η γλώσσα του τόπου της είναι malailam και έπρεπε ως μαθήτρια να μάθει malailam και hindi και αγγλικά. Είναι ινδουίστρια, ο γάμος ήταν παραδοσιακός χωρίς λόγια και ψαλμούς, χωρίς εκφρασμένες υποσχέσεις μεταξύ των συζύγων, everything is spiritual, μου εξήγησε, και όταν τη ρώτησα τι ευχαριστήθηκε πιο πολύ είπε ότι συγκινήθηκε με όλες εμάς τις Ευρωπαίες που ντυθήκαμε traditionally και με το γεγονός ότι όλοι μαζί χορέψαμε bollywood the whole night.

Ασφαλώς έχω να σας πω περισσότερα, αλλά βιάζεστε.Σας στέλνω τις καλύτερες φωτογραφίες μου και πεταχτά τροπικά φιλιά!