Η Φόνισσα της Μαρίας Παπαθεοδώρου

 Η δραματική ταινία Φόνισσα της Ε. Νάθενα βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Παπαδιαμάντη μπορεί να μην είναι η σκηνοθετική Αποκάλυψη ή το συγκλονιστικό σενάριο, αλλά είναι σίγουρα τροφή για σκέψη. Η εξαιρετική ερμηνεία της Καραμπέτη και τα άνυδρα πέτρινα μανιάτικα τοπία ερεθίζουν τις αισθήσεις και το πνεύμα. Όμως αυτό που πραγματικά σου μένει είναι η ανείπωτη χαρά που αισθάνεσαι ως γυναίκα, όταν συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο προνόμιο είναι να ζεις στην Ελλάδα σήμερα, και όχι τότε. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση που νιώθεις σαν άνθρωπος, όταν κατανοείς πόσο πιο όμορφη, ηθική και ανοιχτή είναι η κοινωνία σήμερα απ' ότι τότε.

Πάντα με ξένιζαν οι απόψεις για τα " παλιά καλά χρόνια" που ο κόσμος ήταν "αθώος, ξέγνοιαστος ανοιχτόκαρδος, γενναιόδωρος, γελαστός, ολιγαρκής".

Το θέμα που θίγεται στην ταινία ως κύριο, πέρα από τα γνωστά δεινά του γυναικείου φύλου, που οφείλονταν στην αμορφωσιά, στον σκοταδισμό, στα αδυσώπητα στερεότυπα, τα οποία ήταν το ίδιο ισοπεδωτικά και αμείλικτα και για τους άντρες, είναι ο θεσμός της Προίκας.

Έχουμε την χαρά να τον έχουμε θάψει βαθιά αυτόν τον θεσμό, ειδικά μετά την ταφόπλακα που έβαλε ο νόμος τον Ιανουάριο του 1983 (40 μόλις χρόνια πριν) με την κατάργηση της, και με την αυτόματη επιστροφή της περιουσίας στην γυναίκα. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου που έλεγε γελώντας "πάλι κοροΐδο πιάστηκα", και πως σοβάρεψε κι έγινε στοχαστική η ματιά του, όταν του είπα να μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, κι ότι υπήρχαν γυναίκες που έμειναν άστεγες να μεγαλώνουν τα παιδιά τους ολομόναχες, μια και δεν είχαν την τύχη να παντρευτούν έναν τίμιο άντρα σαν κι αυτόν. Τότε κατάλαβε κι αυτός, ο αγαθών προθέσεων άνθρωπος, την τεράστια και δραματική επίδραση που εν δυνάμει είχε στις ζωές των γυναικών και των οικογενειών και των ίδιων των αντρών τελικά αυτός ο επαίσχυντος θεσμός, που είχε τις ρίζες του στα αρχαία ελληνικά χρόνια. Τα πολλά θηλυκά παιδιά ήταν μια μάστιγα για τους φτωχούς πατεράδες, που έπρεπε να αποζημιώσουν τον πολυπόθητο γαμπρό για να απαλλαγούν από το βάρος της κόρης.

Στην Ινδία το 2012 κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία 8.233 δολοφονίες προίκας, όπως τις ονομάζουν, τις οποίες συγκάλυψαν διεφθαρμένοι υπάλληλοι νοσοκομείων και διεφθαρμένοι αστυνομικοί, σύμφωνα με τη δημοσίευση των δημοσιογράφων Georg Blume και Christof Hein.

Τις περισσότερες φορές μια γενναία "επιστροφή στις ρίζες" μας δίνει τη χαρά να διαπιστώνουμε ότι η σημερινή μας εποχή δεν έχει να ζηλέψει και πολλά, αντιθέτως είναι πιο διάφανη, πιο ειλικρινής, πιο ανεκτική και πιο ανθρώπινη και θα γίνει ακόμα καλύτερη αν αποφασίσουμε πως αξίζει τον κόπο να παλέψουμε για αυτό.

Πηγή: https://www.facebook.com/mpapatheodorou2

Η κριτική είναι της Μαρίας Παπαθεοδώρου, παραπάνω είναι το link του προφίλ της στο Facebook όπου μπορείτε να το επισκεφθείτε.