Περί επανάστασης - άποψη από την Ελένη Περρίκου

 Όταν ακούω την λέξη επανάσταση, στο μυαλό μου έρχονται και οι φιγούρες της Rosa Parks και Martin Louther King.

Η πρώτη με το περιβόητο “ΟΧΙ” που είπε, αρνούμενη να παραχωρήσει την θέση της σε λευκό άνδρα στο λεωφορείο με το οποίο γύρναγε κατάκοπη από την δουλειά της και ο δεύτερος συμμετέχοντας μαζί με την Ρόζα δίνοντας “σάρκα και οστά” στην εκστρατεία Civil Rights Freedom Passengers (Επιβάτες ελευθερίας) συμμετέχοντας στο μποϊκοτάζ των δημόσιων λεωφορείων του Μοντγκόμερυ λόγω φυλετικού διαχωρισμού.

Τι έκαναν λοιπόν αυτοί οι δύο σπουδαίοι άνθρωποι;

Κουρασμένοι από τον καθημερινό ρατσισμό αποφάσισαν να “θυσιάσουν” την ήσυχη και θλιβερή καθημερινότητα τους παλεύοντας για τα αυτονόητα!

Πώς το έκαναν αυτό;

Δεν έσπασαν , δεν βανδάλισαν δημόσια περιουσία, δεν έβρισαν χυδαία κανέναν, δεν έκαψαν κάδους, δεν κατέστρεψαν την περιουσία και το βιος εργαζομένων που παλεύουν για το μεροκάματο, δεν ενόχλησαν τον διπλανό τους, αλλά κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, έβαλαν τα καλά τους ρούχα -γιατί έκαναν την σημαντικότερη εμφάνιση της ζωής τους- διαμαρτυρήθηκαν και φώναξαν για τον ρατσισμό διεκδικώντας μια φυσιολογική ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους, κερδίζοντας στο τέλος το δικαίωμά τους για ζωή.

Γιατί έτσι γίνονται οι επαναστάσεις!

Όχι φαμφάρες που έχουν απώτερο σκοπό την καταστροφή του συνανθρώπου μας για να τραβήξουν την προσοχή ή επειδή καθοδηγούμαι….Αρνούμαι λοιπόν την καθοδήγηση και επαναστατώ με αξιοπρέπεια για να σου μπω στο μάτι… Γιατί μπορώ και είμαι κάτι ανώτερο από αυτό που νομίζεις! Έχω ευφυΐα, ευαισθησία και όρεξη για να μην κάνω αυτά που θες εσύ αλλά αυτά που θέλω εγώ!

Αυτό πίστευαν η Ρόζα και ο Μάρτιν και κάπως έτσι τα ονόματά τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα πλέον με τις έννοιες “ανθρώπινα δικαιώματα”, “επανάσταση” , “ενότητα¨, “ελευθερίᴨ, “ελπίδα”.

Γιατί διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο και όχι το εύκολο χάος.

Καλή συνέχεια σε όλους!