Η Ιουλία σε όλον τον διάχυτο πανικό που σκορπούσαν τα μέσα κοινωνικής πληροφόρησης σκέφτηκε πόσο τρομακτική και αβέβαιη είναι αυτή νέα κατάσταση αποκαλούμενη ως COVID 19, δεν είχε ζήσει και λίγες δυσκολίες τα τελευταία χρόνια. Αν και εργαζόταν ήδη σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον έπρεπε να προσαρμόσει την ήδη δύσκολη ζωή της, εφαρμόζοντας το υποχρεωτικό καθεστώς της τηλε-εργασίας.
Όλα αυτά τα “τηλέ” τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, την κυρίευαν πολύ αρνητικά, δημιουργώντας μια αύρα πανικού και δυσαρέσκειας στον εγκέφαλό της. Εναλλακτική δεν υπήρχε, το ήξερε, όχι μόνο για την ίδια αλλά και για κανέναν άλλον. Ίσως αυτό ήταν το μόνο παρηγορητικό στοιχείο στην ψυχική κατάσταση που βίωνε.
“Δηλαδή τώρα έχουμε πόλεμο; Τι άλλο θα μας συμβεί σε αυτόν τον πλανήτη;” αναρωτήθηκε κοιτάζοντας το κενό αγχωμένη και αγανακτισμένη συγχρόνως.
Βρήκε αυτή τη δουλειά σε μια φάση της ζωής της που ακροβατούσε ανάμεσα σε λογική και παραφροσύνη λόγω κακού διαζυγίου και όταν η οικονομική κατάσταση της χώρας κλονίστηκε από τους κεφαλαιακούς ελέγχους (capital controls)* και όλος ο κόσμος πάσχιζε να σώσει το παρόν και το μέλλον του.
Δέχθηκε να εργαστεί με τον βασικό μισθό της πείνας ή “το χαρτζιλίκι του μήνα” όπως συχνά το αποκαλούσε , παρόλο που τα πτυχία της γέμιζαν ολόκληρο τον τοίχο πάνω από το γραφείο της, γιατί απλά δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν ήθελε με τίποτα το παιδί της να βιώσει κανενός είδους έλλειψη, ενώ η ίδια ήταν διατεθειμένη να στερηθεί τα πάντα. Αμφέβαλλε αν ακόμα και οι γονείς της που με την πρώτη ευκαιρία δεν ξεχνούσαν να αναφέρουν με πόση δυσκολία την μεγάλωσαν, είχαν ανέβει τέτοιου είδους Γολγοθά.
Σε δύο μέρες η κουζίνα του σπιτιού της άλλαξε τελείως. Το μπλε τραπέζι μεταμορφώθηκε σε γραφείο, αλλά ταυτόχρονα και στο αντικείμενο στο οποίο από τώρα και τους επόμενους έξι μήνες θα πέρναγε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Θα γίνει ο πυρήνας της ύπαρξής της,** το μέσο για να βγάζει χρήματα, το μέρος που θα μπορούσε να ακουμπάει το χέρι της ονειροπολώντας ότι δεν ζει σε αυτή την πραγματικότητα, ότι δεν έχει οικονομικό πρόβλημα και μένει σε ένα μίνιμαλ ρετιρέ στο Σούνιο αντικρίζοντας την ανταριασμένη θάλασσα, ότι έχει ξεφορτωθεί την σακαράκα εικοσαετίας που οδηγεί, κυκλοφορόντας με το τελευταίο μοντέλο της Τέσλα, αφού έχει και πράσινη συνείδηση. Συνήθως προσγειωνόταν απότομα από την φωνή της μικρής, λέγοντας της ότι κόλλησε το ίντερνετ.
Η νέα εργασιακή πραγματικότητα της κουζίνας για την Ιουλία είχε εξαιρετικά αρνητική επίδραση στην ψυχολογία της. Η καθημερινότητά της ήταν εφιάλτης, αφού πλέον όλα ήταν τα ίδια και όλα τα έκανε μηχανικά. Ίδιες κινήσεις, ίδια λόγια, ίδιες σκέψεις. Είχε χάσει την αυτοπεποίθησή της, την αίσθηση της γυναικείας της φύσης, αφού οι πυτζάμες της είχαν γίνει ένα με το δέρμα της, την επαφή με το παιδί της και είχε μετατραπεί σε ένα άχαρο ρομπότ που καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας για δουλειά από τις εξήμισι το πρωί μέχρι τις εφτά το βράδυ. Πολλές φορές υπερέβαλλε και η ίδια με την δουλειά της. Της δίνονταν ολιγόλεπτες ευκαιρίες ανάπαυλας αλλά ποτέ δεν τις καρπώθηκε , είχε μια εμμονή να δείχνει την ακουρασιά της στους συναδέλφους της για να μην υποσκελισθεί, να αποδεικνύει συνεχώς στον φιλοχρήματο προϊστάμενο της ότι αν δεν ήταν αυτή τίποτα δεν θα είχε πάει σωστά.
Είχε γίνει τοξική για τον εαυτό της, την οικογένειά της , τους συναδέλφους της ανίκανη να βάλει φρένο σε όλο αυτόν τον χείμαρρο αρνητικών συναισθημάτων και καταπίεσης που ένιωθε, βγάζοντας μια πλευρά του εαυτού της που και η ίδια δεν αναγνώριζε. Πόσο δυστυχισμένη ήταν! Φυλακισμένη σε μια ξύλινη μπλε φυλακή στο ίδιο της το σπίτι, στο τραπέζι της κουζίνας!
Όταν η κατάσταση ημέρεψε μετά την πανδημία, ποτέ δεν της αναγνωρίστηκε ο τεράστιος κόπος που είχε καταβάλλει για να κρατήσει την εταιρεία όρθια από το τραπέζι της. Ήταν σίγουρη ότι μετά από όλο αυτό, ιεραρχικά θα ανέβαινε όπως αντίστοιχα και ο μισθός της, αφού για αυτόν τα έκανε όλα.
Δεν της αναγνωρίστηκε όμως, γιατί ήταν γυναίκα και η εταιρεία είχε την τακτική να μην εμπιστεύεται γυναίκες σε ανώτερες θέσεις, ειδικά όταν έχουν παιδιά και είναι μονογονείς όπως η ίδια. Δεν έχει την δυνατότητα να δουλεύει υπερωριακά χωρίς να πληρώνεται! “Μεγάλο ρίσκο για τον εργοδότη να σας αναθέσει διοικητική θέση” της απάντησε ο προϊστάμενος της κοιτώντας τα χαρτιά του. “Θα το ξανασυζητήσουμε μελλοντικά, ο μισθός σας για την ώρα παραμένει ίδιος”, της είπε βιαστικά, θέλοντας να την ξεφορτωθεί για να σηκώσει το επόμενο τηλέφωνο.
Οδηγώντας προς το σπίτι της, σταμάτησε κάπου δεξιά για να τακτοποιήσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της κάνοντας την αυτοκριτική της. “Τι έχει συμβεί;” αναρωτήθηκε. “Κυνηγούσα χίμαιρες και έπεσα στην παγίδα της αισιοδοξίας και της αξιοκρατίας, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Πόσες αυταπάτες και κλούβια όνειρα! Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβω; Δεν είναι η πρώτη φορά που με παραγκωνίζουν επαγγελματικά. Γιατί να είναι κάτι άλλο τώρα; Επειδή μας έτυχε ο κορονοιός; Άλλωστε το ποσοστό των γυναικών που δούλευαν τηλεργασία ήταν τριπλάσιο από το αντίστοιχο των ανδρών. Οι άνδρες της εταιρείας ήταν εκεί παρόντες, φύλατταν Θερμοπύλες!*** Αυτό δεν αλλάζει, τέλος!”
Παρά το ότι μέχρι τώρα η Ιουλία ήταν ένα καλά προγραμματισμένο ρομπότ, που έβαζε τα πάντα σε κουτάκια όπως ελπίδες, συναισθήματα, σκέψεις, άγχη αγνοούσε μέχρι τότε το ψυχικό κόστος όλου αυτού που έκανε και αλλοίωνε την προσωπικότητά της πιστεύοντας ότι είναι χάρισμα που λίγοι το έχουν. Το διαφήμιζε παντού, στις φίλες της, στο Πανεπιστήμιο, στην οικογένειά της, στους συνεργάτες της. Έτσι είχε μάθει να πορεύεται έως εκείνη την στιγμή, δυναμικά και με όλες τις λύσεις στο τσεπάκι της.
Αυτό που ένιωθε τώρα όμως, δεν μπορούσε να το βάλει πουθενά! “Γιατί;” χαμογέλασε ελαφρώς, βάζοντας ασυναίσθητα το χέρι της στο μέτωπο. Φυσικά για ακόμα μια φορά είχε βρει την απάντηση. Ήταν η έκρηξη μέσα της και η λάβα του εαυτού της που έλιωνε τα πάντα στο πέρασμά της, ορμητικά, επιθετικά αλλά συνάμα και τόσο αδύναμη μπροστά στον ωκεανό της σκληρής πραγματικότητας. Γυρνώντας σπίτι κάθισε στο ίδιο μπλε τραπέζι της κουζίνας αποφασισμένη πλέον ότι χρειάζεται βοήθεια. Έπρεπε να σταματήσει να πιστεύει ότι είναι ο υπερήρωας του παραμυθιού**** και ανακουφισμένη πήρε το τηλέφωνο στο χέρι της για να κλείσει το πρώτο ραντεβού!
Βιβλιογραφία – Πηγές
* https://en.wikipedia.org/wiki/Capital_controls_in_Greece
** Βιβλίο “Γνωριμία με την θεωρία”, Peter Barry, σελ. 136
**** https://www.therapia.gr/to-syndromo-tou-yperiroa/
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Άφησε το σχόλιό σου