Poor Things - Κριτική της Μαρίας Παπαθεοδώρου

 Χτες είδα την ταινία του Λάνθιμου poor things την οποία βρήκα ψυχαγωγική και συγχρόνως πολύ διασκεδαστική. Εξαιρετική εικονοπλασία, φωτογραφία, σκηνοθεσία, μοντάζ, μουσική, μακιγιάζ, κουστούμια. Η σουρεαλιστική πλοκή και το σενάριο ενδιαφέροντα αλλά τον πρώτο ρόλο πάντα τον κέρδιζε η εικόνα. Η ταινία ανάλαφρη παρότι το θέμα της είναι σοβαρό, λοιδορούσε την πατριαρχία τόσο απενοχοποιημένα, με χιούμορ, χωρίς να επιτρέψει στο μελό ούτε καν να υπονοηθεί, αφήνοντας ωστόσο το δράμα να αναπνεύσει και να φωνάξει την παρουσία του. Η πατριαρχική αντιμετώπιση του γυναικείου σώματος ως ένα σκεύος ηδονής για το αντρικό φύλο είναι παρούσα και καταγγέλλεται με αρνητικό πρόσημο. Όμως απονευρώνεται διότι συγχρόνως γίνεται σκεύος ηδονής και για την ίδια τη γυναίκα που το έχει. Με αυτόν τον τρόπο αποχρωματίζεται από κάθε πινελιά μελό το γυναικείο πρόβλημα. Η ταινία αγγίζει την ταξικότητα του γυναικείου θέματος, χωρίς να εμβαθύνει. Δεν είναι τυχαίο που κοντά στους Σοσιαλιστές και στον Σοσιαλισμό φέρνει την Μπέλα μια άλλη πόρνη. Η Μπέλα ως χαρακτήρας εμπνέει σεβασμό στον θεατή ενώ οι επίδοξοι εραστές της έως και γελοιοποιούνται. Γενικότερα βλέπουμε 4 άντρες της ζωής της να αποτυγχάνουν στο να την χειραγωγήσουν, επειδή εκείνη δεν δέχεται την θέση που αυτοί της προσφέρουν στη ζωή τους. Δεν γίνεται ούτε η καλή κόρη, ούτε η πιστή ή υποταγμένη σύζυγος αλλά ούτε και η ευάλωτη ερωμένη. Πληθωρικό όντως το έργο και σε κάποια σημεία χάνει τον παλμό του, αλλά οι εξαιρετικές του εικόνες, τα πλάνα του, τα σκηνικά, και το έξυπνο σενάριο, στο οποίο τα σοφότερα λόγια βγαίνουν από το στόμα της Μπέλας, σε κρατούν να μην παίρνεις τα μάτια σου από την οθόνη.