Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Για το ναυάγιο της Πύλου - Ο ορίζων ανέρχεται από την Μαρία Παπαθεοδώρου


Βυθιζόταν αργά με χέρια και πόδια διάπλατα ανοιγμένα σε μια τεράστια

αγκαλιά, σαν κι ήθελε να χωρέσει τον βυθό ολόκληρο. Τα μάτια του

παγωμένα, στυλωμένα πάνω σε μια πανέμορφη δράκαινα, που είχε

τεντώσει τα αγκάθια της τρομαγμένη από τον αλλόκοτο, απρόσμενο

εχθρό. Παγερά ακίνητος την κοιτούσε αφηρημένα και απειλητικά

συνεχίζοντας την αργή του κάθοδο, με μάτια ορθάνοιχτα και γύρω τους

ανέμιζαν μαύρα πυκνά μαλλιά πέρα δώθε, πέρα δώθε.

Ο ορίζων ανέρχεται.

Ο ορίζων κατέρχεται.*

Εδώ και πέντε μέρες στοιβαγμένος στο κατάστρωμα, ένας από τους 750

που βάραιναν αυτό το σαπιοκάραβο, όταν σαλπάρισε από την Λιβύη

φορτωμένο με της γης τους κολασμένους** και τα λιγοστά τους

υπάρχοντα.

Πολλές οι στοιβαγμένες ελπίδες του ανακατεμένες με φόβο με άγνοια με

προσμονή, όταν ξεκίνησε αυτό το ξέφρενο ταξίδι.

Ο ορίζων ανέρχεται.

Ο ορίζων κατέρχεται.

Σαν όμορφο νανούρισμα μοιάζει τούτο το λίκνισμα. Κι ας μην είχε χώρο

να απλώσει τα πόδια του, κι ας τον τάραζε το κλάμα του μωρού, κι ας

δίψαγε και πείναγε, κοιμόταν και ξεγέλαγε τον εαυτό του μες τον ύπνο του,

ότι δήθεν κοιμόταν ξέγνοιαστος.

Μέρες τώρα περιτριγυρισμένος από γαλάζιο και μπλε και μετά από μαύρο

και μετά πάλι γαλάζιο και μπλε και μετά πάλι μαύρο.

Όταν τα πράγματα ζόρισαν, όταν το νανούρισμα φόρεσε την απειλή και

πάγωσε από τον φόβο, άκουσε ξαφνικά την φωνή της στον ασύρματο.

Ο δικός τους φύλακας άγγελος είχε το όνομα Ναβάλ. Τους υποσχέθηκε ότι

θα έρθει η βοήθεια, θα έρθει και νερό. Νερό τριγύρω κι αυτοί

εκλιπαρούσαν για δαύτο, να ξεδιψάσουν άντρες γυναίκες και παιδιά. Το

ακυβέρνητο πλοίο λικνιζόταν απαλά, σαν να ήθελε να τους καθησυχάσει.

Ακυβέρνητη ήταν η ζωή του πάντα έτσι κι αλλιώς. Όσο κι αν προσπάθησε

δεν κατάφερε ποτέ να κάνει αυτό που ήθελε, ώσπου το ξέχασε. Ο φύλακας

Άγγελος είπε θα έρθει το διάφανο υγρό που γέννησε τη ζωή. Με τι λαχτάρα

έτρεχαν να αρπάξουν τα πολύτιμα πλαστικά μπουκάλια!

Ρωτάει ο Άγγελος που θέλουν να πάνε, δεν ξέρει τι να πει. Το σαπιοκάραβο

κλυδωνίζεται.


Ο ορίζων ανέρχεται.

Και τώρα νάτον ξεκαβαλίκεψε από το κύμα κι αφέθηκε στη υγρή αγκαλιά,

τη μέρα μπλε τη νύχτα μαύρη, πάντα υγρή, πάντα βουβή. Τι όμορφα που

τον κανάκευε!

Ο ορίζων ανέρχεται

Νάνι νάνι το μωρό μου νάνι, ούτε πατρίδα ούτε ξενιτειά για σένα. Μόνο

στον πάτο του βυθού φαρδύς πλατύς ξαπλώσου. Μόνο αυτός θα σε δεχτεί

σιωπηλός και στοργικός, θα σε κρατήσει. Θα σε δεχτεί και κάθε απειλή θα

σβήσει. Κάθε σου μνήμη ανύπαρκτη και κάθε φόβος.


* Ανδρέας Εμπειρίκος, Ρωμύλος και Ρώμος ή Άνθρωποι εν πλω εις

μητρικήν αγκάλην

**Κώστας Βάρναλης, εμπρός της γης οι κολασμένοι

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ήρα Παπαποστόλου, Συγγραφέας και Ιστορικός Τέχνης

Με την Ήρα έχω τη χαρά να τη γνωρίζω από την περίοδο των σχολικών μας χρόνων. Στο ενδιάμεσο χαθήκαμε όπως γίνεται συνήθως με τους περισσότερους συμμαθητές. Οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν ξανά κατά την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών τον Οκτώβρη του 2023. Αν και σε αντίπαλες παρατάξεις, η χαρά μου ήταν μεγάλη που την συνάντησα ξανά, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες, γνωρίζοντας ότι ασχολείται επαγγελματικά πλέον με την συγγραφή και γενικότερα την τέχνη ως επαγγελματίας ιστορικός τέχνης. Συνέπεσε με την δική μου ενασχόληση και αγάπη τα τελευταία χρόνια για την συγγραφή αλλά την διόρθωση και λογοτεχνική επιμέλεια. Τα κοινά ενδιαφέροντά μας πολλά, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση, σκέφτηκα, αυτή την φορά να χαθούμε. Την προσέγγισα και ανταποκρίθηκε με χαρά, συζητήσαμε πάρα πολλά μετά από τόσα χρόνια αλλά και για αυτά που η κάθε μία θέλει να κάνει με κοινό παρονομαστή την τέχνη.       Θα σας παρουσιάσω την Ήρα Παπαποστόλου, αν και πολλοί από εσάς μπορεί ήδη να την γ...

Σαν απολογία - Από τον συγγραφέα Δημήτρη Βαρβαρήγο

Γράφω, ναι γράφω για πολλούς και ποικίλους λόγους που δεν είναι ορατοί όταν κάποιος με βλέπει και δεν μπορεί να φανταστεί την παρόρμηση μου για δημιουργία. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που συμπληρώνει την ύπαρξή μου. Ίσως επειδή καταλαγιάζει ο δαίμονας που κρύβεται μέσα μου. Γεγονός είναι πως η αγάπη μου για το γράψιμο έχει ρίζες στα παιδικά μου χρόνια καθώς μέσα στην οικογένεια μου όλοι διάβαζαν και ήταν αυτό η πρώτη ουσιαστική παιδεία να αγαπήσω τα βιβλία και το θέατρο καθώς κάθε μήνα βλέπαμε μία τουλάχιστον παράσταση. Η δική μου γενιά ανέθρεψε παιδιά σε μια φτωχική Ελλάδα γεμάτη ελλείψεις, αλλά επίσης γεμάτη σεβασμό και αξιοπρέπεια. Δίναμε ιδιαίτερη αξία στα πράγματα, όπως ένα βιβλίο που τύχαινε να πέσει στα χέρια μας. Προσωπικά το θεωρούσα πολύ σημαντικό αυτό κι ένιωθα όχι απλά τυχερός αλλά ξεχωριστός που είχα την εύνοια της μοίρας να με επιλέξει. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό αυτό αλλά είναι η αλήθεια μου.  Μεγαλώνοντας, το διάβασμα δεν μου αρκούσε και στράφηκα στην γραφή....

Ταξίδι στην Κεράλα της Ινδίας για ένα γάμο της Ευτυχίας Σταματέλου

Ξυπνώ από το θόρυβο του ανεμιστήρα, οι άλλες κοιμούνται ακόμα. Ανοίγω την πόρτα της καλύβας που βγάζει στο ταρατσάκι, η καλύβα αναφερόταν στην πρόσκληση ως fisherman villa και η στιγμή δικαιώνει το όνομα. Με χτυπάει στη μούρη 40 βαθμών ζέστη τροπική και αφόρητη υγρασία, το ταρατσάκι είναι στερεωμένο με καλάμια μέσα στη λιμνοθάλασσα. Εδώ τα λένε backwaters, δηλαδή κανάλια, είναι νερά εντός ζούγκλας, αληθινής ζούγκλας, αυτή είναι η διαμονή μας. Αργά νωχελικά, όπως όλα εδώ (βρισκόμαστε κοντά στη γραμμή του ισημερινού), πλησιάζει μια πιρόγα με ψαρά που φοράει, όπως όλοι οι άντρες στην Κεράλα, τυλιγμένη λινή πετσέτα στη μέση και από πάνω ευρωπαϊκό πουκαμισάκι. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει βρακί από κάτω και τον παρακαλώ να κοντοσταθεί να φωτογραφίσω. Το βλέμμα μου γυρίζει περιφερειακά της λιμνοθάλασσας. Έτσι θα όριζα τη λέξη ησυχία, τα νερά είναι ακίνητα, τριγύρω βλάστηση τροπική, πανύψηλα φοινικόδεντρα και μπανανιές, βοκαμβίλιες, μανόλιες και το τοπικό τους δέντρο jackfruit (artocarpus heteroph...