Το μπάρκο - Διήγημα από την Ελένη Περρίκου

 «Δεν ενθουσιάζομαι με την ιδέα να γίνεις αξιωματικός Εμπορικού Ναυτικού! Δεν ταιριάζει σε γυναίκα, θα αποξενωθείς!». Πάντα με αποθάρρυνε η μάνα μου για την επαγγελματική μου επιλογή, όμως δεν κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη.

 Έπειτα από τρεις ώρες πτήσης έφθασα στη Μαδρίτη κι εκεί με περίμενε ταξί για να με πάει στην Αλ Τζαζίρα στο Καδίθ στη Νότια Ισπανία. Μετά από μία ώρα διαδρομή μπήκα στην κεντρική είσοδο του διυλιστηρίου και με τις οδηγίες που είχα στα χέρια μου πήγα κατευθείαν στο γραφείο του υπευθύνου. «Χόλα! Καλώς ήρθες φίλη μου!» μου είπε ένας πενηντάρης. «Χόλα! Καλώς σας βρήκα!» απάντησα με μικρή δόση ντροπής. «Το καράβι σου θα αργήσει! Φθάνει στις τέσσερις τη νύχτα. Θα σου τηλεφωνήσουμε μία ώρα νωρίτερα για να ετοιμαστείς! Θα έρθει λάντζα να σε πάρει και θα ανέβεις με ανεμόσκαλα. Πήγαινε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστείς και κάνε μια βόλτα στην πόλη! Είναι ωραία!», μου είπε με ύφος περηφάνιας! «Εντάξει, ευχαριστώ» απάντησα φεύγοντας. 

 Αφού τακτοποιήθηκα βγήκα αμέσως έξω, διψασμένη να γνωριστώ με αυτή την μικρή κωμόπολη! Μου θύμιζε λίγο από Μαρόκο. Ένα χρυσομπέζ ενοχλητικό σύννεφο άμμου απλωνόταν σε όλη την πόλη κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Σχεδόν όλοι οι φοίνικες ήταν ξεραμένοι και τίποτα ωραίο δεν είχα συναντήσει μέχρι στιγμής. Έστριψα αριστερά προς Βίγια Νουέβα σύμφωνα με την μπλε πινακίδα. Το σκηνικό άρχισε να αλλάζει. Χρυσοκόκκινες ροδιές πρωταγωνιστούσαν παντού, στα πάρκα, στα πεζοδρόμια, στους κήπους των επιβλητικών μαυριτανικών επαύλεων. Μια πόλη σαν να είχε βγει από κλασικό ανατολίτικο παραμύθι. Πλούσια, πληθωρική, δοτική, στολισμένη με τα πιο καλόγουστα και ακριβά σπίτια. Νότες από πατσουλί, λιβάνι και φρούτα, αναμιγνύονταν και σε καθήλωναν για να αφεθείς στην αρωματοθεραπεία που σου πρόσφεραν. Θα μπορούσε να παρομοιάσω αυτή την πόλη σαν παραφορτωμένη από κοσμήματα χορεύτρια οριεντάλ, την ώρα που έπαιρνε την μεσημεριανή της σιέστα στον οντά της στο παλάτι του πλούσιου βασιλιά και οι μουσελίνες της στολής της απλώνονταν διάχυτες στο χώρο... Νύχτωσε και έπρεπε να γυρίσω πίσω. 

Το βράδυ δεν έκλεισα μάτι από το άγχος μου, μέχρι που στις τρεις παρά τέταρτο την νύχτα χτύπησε το τηλέφωνο και με ενημέρωσαν να ετοιμαστώ για να μπω στο καράβι. Η διαδικασία ήταν πιο εύκολη και γρήγορη από ότι νόμιζα. Σε μία ώρα είχα επιβιβαστεί. Ενημερώθηκα από τον καπετάνιο ότι ο πρώτος σταθμός τους θα είναι Μαύρη Θάλασσα στο Νοβοροσίσκ. Τότε σκέφτηκα ότι έκανα τόσο ταξίδι για να γυρίσω πάλι πίσω! Πήγα στην καμπίνα μου, τακτοποιήθηκα και αμέσως ετοιμάστηκα για πρωινό γιατί άμεσα ξεκίναγε η βάρδια μου. Τις πρώτες μέρες μέχρι να προσαρμοστώ δεν είχε δει ουρανό και θάλασσα. Δύσκολη δουλειά! Ένα μεσημέρι κατά την διάρκεια του διαλείμματος αποφάσισα να βγω έξω στην πρύμνη να ξεσκάσω. Η ζεστή αγκαλιά της Μεσογείου στο σώμα μου έγινε αμέσως αισθητή αν και ήταν χειμώνας. Το χρώμα της θάλασσας ένα αφιλόξενο σκούρο μπλε που αποσαφήνιζε το ακαθόριστο βάθος της και την σαρωτική της διάθεση. Το μικρό σουέλ δήλωνε την βασιλική της κυριαρχία στο τοπίο, γιατί δεν υπήρχε το εμπόδιο του ανέμου και αυτή έκανε κουμάντο τώρα! Ένα αποδημητικό πουλί ξεκουραζόταν πάνω σε ένα βαρέλι πετρελαίου ταξιδεύοντας μαζί μας και κάνοντας μου παρέα στην σύντομη σιέστα μου. 

 Οι μέρες πέρασαν και τώρα διασχίζαμε το Αιγαίο Πέλαγος που στα μάτια μου δεν ήταν παρά η συνέχεια της Μεσογείου. Υπάρχει ένας θρύλος ότι το Αιγαίο το φοβούνται οι ναυτικοί γιατί είναι απρόβλεπτο στους αέρηδες και είναι και η πιο βαθιά θάλασσα σε όλη την Μεσόγειο. Σε πολύ λίγες ώρες διέσχιζαν τα Δαρδανέλια ο πιο στενός πορθμός του κόσμου. Εάν και σε Τουρκικό έδαφος το τοπίο μύριζε Ελλάδα. Το Τσανάκκαλε έμοιαζε με ελληνική πόλη και το κάστρο του τέλεια φωταγωγημένο τις έφερνε θύμησες από Ναύπλιο. Την επόμενη μέρα παρόλο που είχα ρεπό σηκώθηκα νωρίς για να απολαύσω τον Βόσπορο. Όντας το πιο επικίνδυνο πέρασμα για τα εμπορικά πλοία, ο καπετάνιος πήγαινε πολύ αργά, κάτι που φυσικά μου έδινε την ευκαιρία να απολαύσω καλύτερα την θέα από την γέφυρα του καραβιού. Κι εδώ θύμιζε Ελλάδα αν και η Ημισέληνος δέσποζε σε πολλά σημεία του πορθμού κάτι που υποσυνείδητα δηλώνει την ανασφάλεια των Τούρκων για την εθνική τους κυριαρχία. Τα “γιαλιά” στόλιζαν και τις δύο πλευρές του πορθμού. Εκεί μένουν πλούσιοι και η τύχη τους είχε χαμογελάσει διότι η θέα που προσέφεραν αυτά τα σπίτια ήταν ονειρική. Πόσα άλλα παραμυθένια αξιοθέατα αντίκριζα! Ντολμά Μπαχτσέ, Τοπ Καπί, Μπλε Τζαμί, Αγιά Σοφιά...εκεί σκίρτησε μέσα μου μια ανωτερότητα σαν να βγήκε η εθνική περηφάνια από μόνη της στην επιφάνεια χωρίς να το επιδιώξει! 

Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εκεί και να τα έβλεπα όλα από κοντά! Θα γίνει κάποια στιγμή όμως, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Η Κωνσταντινούπολη είχε μια αύρα αισιοδοξίας και ανασφάλειας ταυτόχρονα. Η απαράμιλλη ομορφιά της αρχιτεκτονικής των ανακτόρων που δέσποζαν, σου έδιναν την εντύπωση ότι όλη η Πόλη είναι κάπως έτσι, σαν να έχει βγει από παραμύθι. Όμως όταν σκεφτόσουν τις οπισθοδρομικές ιδέες για τις γυναίκες που κυριαρχούν σε αυτό το έθνος προσγειωνόσουν απότομα στην πραγματικότητα και ήθελες να τρέξεις μακριά. Η ώρα του μεσημεριανού έφθασε όμως συνέπεσε με το φευγιό από τον Βόσπορο και την είσοδο στην Μαύρη Θάλασσα. Αυτό δεν θα το έχανα με τίποτα! Αγναντεύοντας από την γέφυρα σταδιακά μια πάχνη κατέκλυσε το τοπίο και ήταν σαν να μπαίνεις σε άλλη διάσταση! Πόσο απόκοσμη θέα! Μαύρος βυθός και κάτασπρος ουρανός... αγχώθηκα και έφυγα βιαστικά για την ζεστή καμπίνα μου.

Φωτογραφία https://www.cel.gr/%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9/%CE%BA%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B7%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%B1-4%CE%B7%CE%BC/