Writing Spots

Γράφω, ναι γράφω για πολλούς και ποικίλους λόγους που δεν είναι ορατοί όταν κάποιος με βλέπει και δεν μπορεί να φανταστεί την παρόρμηση μου για δημιουργία. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που συμπληρώνει την ύπαρξή μου. Ίσως επειδή καταλαγιάζει ο δαίμονας που κρύβεται μέσα μου. Γεγονός είναι πως η αγάπη μου για το γράψιμο έχει ρίζες στα παιδικά μου χρόνια καθώς μέσα στην οικογένεια μου όλοι διάβαζαν και ήταν αυτό η πρώτη ουσιαστική παιδεία να αγαπήσω τα βιβλία και το θέατρο καθώς κάθε μήνα βλέπαμε μία τουλάχιστον παράσταση. Η δική μου γενιά ανέθρεψε παιδιά σε μια φτωχική Ελλάδα γεμάτη ελλείψεις, αλλά επίσης γεμάτη σεβασμό και αξιοπρέπεια. Δίναμε ιδιαίτερη αξία στα πράγματα, όπως ένα βιβλίο που τύχαινε να πέσει στα χέρια μας. Προσωπικά το θεωρούσα πολύ σημαντικό αυτό κι ένιωθα όχι απλά τυχερός αλλά ξεχωριστός που είχα την εύνοια της μοίρας να με επιλέξει. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό αυτό αλλά είναι η αλήθεια μου.  Μεγαλώνοντας, το διάβασμα δεν μου αρκούσε και στράφηκα στην γραφή....

Η συγγραφή μυθιστορημάτων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση η οποία εξαρτάται μόνο από την έμπνευση, την καλή χρήση της γλώσσας και την ικανότητα στην καταγραφή και σύνθεση γεγονότων και προσωπικοτήτων. Εξαρτάται από πάρα πολλές άλλες παραμέτρους, μια από τις οποίες είναι και η έρευνα που θα πραγματοποιήσει ο κάθε επίδοξος συγγραφέας. Ελάχιστοι από τους αναγνώστες αντιλαμβάνονται τη χρονοβόρα διαδικασία της έρευνας που χρειάστηκε για να γραφεί το έργο που απόλαυσαν, οι περισσότεροι αποδίδουν το αποτέλεσμα σχεδόν πάντα στη δυνατότητα της μυθοπλασίας του συγγραφέα. Ταυτόχρονα υπάρχουν και πολλοί δημιουργοί που επιλέγουν να γράψουν ένα μυθιστόρημα βασισμένοι μονάχα στις γνώσεις που κατέχουν -ασχέτως εάν αυτές είναι ελάχιστες ή διαστρεβλωμένες- ή και σε μια επιφανειακή, γρήγορη αναζήτηση πληροφοριών. Η τακτική αυτή όμως, προκαλεί κακό τόσο στους ίδιους όσο και στο είδος του μυθιστορήματος. Για παράδειγμα: κάποιος αναγνώστης που γνωρίζει το πώς διεξάγονται οι αστυνομικές έρευνες διαβάζει ένα ασ...

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία σύγχυση ανάμεσα στον ορισμό της κριτικής της λογοτεχνίας και της παρουσίασης λογοτεχνικού βιβλίου. Ακούμε συχνά, στις βιβλιοπαρουσιάσεις ότι θα μιλήσει ο τάδε κριτικός λογοτεχνίας ο οποίος τελικά δεν είναι παρά ακόμα ένας ακόμα συμμετέχων που θα συμβάλλει στην προβολή του νέου προϊόντος. Δεν λέω το βιβλίο μπορεί να είναι αξιόλογο αλλά όταν δεν είναι, τι γίνεται; Όταν απλά είναι διαφήμιση μιας νέας κυκλοφορίας ενώ το περιεχόμενο του βιβλίου πάσχει; Ο πραγματικός ρόλος του κριτικού πόρρω απέχει από την παραπάνω πραγματικότητα. Ασκώ λογοτεχνική κριτική δεν σημαίνει πως περιορίζομαι στην εξιστόρηση της υπόθεσης, στη μελέτη των λογοτεχνικών χαρακτήρων, λογοτεχνικού τόπου, αφηγηματικών τεχνικών ή αρκούμαι στην ευρηματικότητα της πλοκής. Ο κριτικός δεν πρέπει να διαμεσολαβεί ανάμεσα στο έργο και στο αναγνωστικό κοινό και να αποτελεί εργαλείο του Marketing του εκάστοτε εκδοτικού οίκου. Δεν ενημερώνει για το περιεχόμενο του λογοτεχνικού έργου ούτ...

Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι οι διαδρομές στα μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής. Οι λογοτέχνες εκφραστές της, με τη γραφίδα τους προσπαθούν να επικοινωνήσουν συναισθήματα, σκέψεις, μύθους ,και οραματισμούς, εισπράττοντας την ικανοποίηση της απήχησης τους από τους αναγνώστες. Η λογοτεχνία ομορφαίνει σκέψεις, μοιράζεται προβλήματα, χαρές, ψέματα κι αλήθειες, και το πιο σημαντικό προσφέρει στον αναγνώστη, την περιπλάνηση, και το ταξίδι μέσα από τις σελίδες του κάθε βιβλίου. Του δίνει την ευκαιρία να ρουφήξει τις εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά του. Η λογοτεχνία είναι πνευματική τροφή πασπαλισμένη με αστερόσκονη ,που όσο πιο πολύ τη γνωρίζεις τόσο πιο πολύ την αποζητάς. Βιογραφικό Η Μαρία Κακαβογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πλάκα της Αθήνας. Σπούδασε λογοτεχνία στη Βέρνη και στη Σχολή Δολιανίτη. Εργάστηκε στην Ολυμπιακή αεροπορία για 20 χρόνια και για περισσότερο από 15 χρόνια υπήρξε μέλος του Δ.Σ. και αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Κέντρου της Ολυμπιακής Αεροπορίας. ...

Προτού ακόμη ξεκινήσω να γράφω επαγγελματικά, διάβαζα πολλά βιβλία για την τέχνη της συγγραφής και της ανάγνωσης. Εκεί έτυχε να συναντήσω αρκετές φορές την άποψη ότι οι συγγραφείς συχνά ξεκινούν την πορεία τους με κάποιο αυτοβιογραφικό έργο, στο οποίο αντλούν πραγματικά στοιχεία από την ζωή τους. Θυμάμαι ότι αρχικά μου είχε φανεί εξαιρετικά λογικό σαν επιλογή, με την έννοια ότι πάντα ξεκινά κανείς από τον εαυτό του, είναι το πρώτο αφήγημα που αισθάνεσαι ότι σε αφορά άμεσα και ότι θέλεις με κάποιο τρόπο να «ξεφορτωθείς» προτού αρχίσεις να εστιάζεις στους άλλους. Σε χαρακτήρες που πλέον θα πλέκονται με αφορμή μικρές συζητήσεις που θα ακούσεις στο μετρό, διηγήσεις φίλων, ή, ακόμη καλύτερα, την καθαρή έμπνευση. Ένας χαρακτήρας πάντοτε αποτελεί συνονθύλευμα πολλών μικρών κομματιών, θραυσμάτων ζωής που ενώνονται για να χτίσουν έναν πιστευτό πρόσωπο. Ένα άτομο που λειτουργεί με τρόπο προβλέψιμο ή μη, αλλά αρκεί για να πυροδοτήσει τη φαντασία του αναγνώστη και να εξυπηρετήσει την πλοκή. Δ...

Τι εννοούμε «όρια» στην τέχνη ή τη λογοτεχνία; Υφίσταται σαν όρος και αν ναι, ποιος τα βάζει; Δεν υπάρχουν όρια στην τέχνη και άρα ούτε στη λογοτεχνία. Η ελευθερία της έκφρασης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Δεν γίνεται να είναι 2025 να ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα και να πρέπει να υπερασπιζόμαστε τα αυτονόητα. Η συνταγματική διάταξη του άρθρου 16 κατοχυρώνει την ελευθερία της τέχνης ως ελευθερία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και καταλαμβάνει κάθε δημιουργική έκφραση της ανθρώπινης φαντασίας. Απαγορεύει λοιπόν στις κρατικές αρχές να επέμβουν στο έργο του κάθε καλλιτέχνη επιβάλλοντας περιορισμούς στη μορφή και το περιεχόμενο του έργου του (π.χ. μέσω μορφών λογοκρισίας). Πέραν όμως από την ατομική προσωπική ελευθερία του καλλιτέχνη, το Σύνταγμα κατοχυρώνει και την ελευθερία της τέχνης ως κοινωνικού θεσμού. Η τέχνη ανάγεται σε ειδικά προστατευόμενο συνταγματικό αγαθό. Η προστασία αυτή συνίσταται στη θεμελιώδη υποχρέωση του Κράτους να διαμορφώνει τις κατάλληλες συνθήκες, έτ...