Writing Spots

EEEEE Κόσμε γειά σου!! Κοίτα γύρω σου, κοίτα λίγο πιο μακριά, είμαι εδώ! Με βλέπεις; Φοράω ρούχα λερωμένα, σκισμένα, έχω να φάω κανονικό φαγητό μήνες τώρα και για να πιω λίγο νερό περπατάω δεκαπέντε χιλιόμετρα την ημέρα. Δεν πάω σχολείο, είναι ακόμα πιο μακριά από το νερό και τα πόδια μου ματώνουν στις πέτρες  γιατί δεν έχω παπούτσια. Η μέρα μου δύστυχη και μίζερη , η μαμά μου δεν γελάει ποτέ, και περνάει η ζωή μου και κάπου κάπου αισθάνομαι έτσι απλά λίγη χαρά σαν φυσικό όπλο του εαυτού μου ενάντια στην δυστυχία. Όλοι φεύγουν και πάντα μου αφήνουν , φρούδα τελικά ελπίδα ότι θα αλλάξει κάτι. Περνάνε όμως οι μέρες και τίποτα δεν αλλάζει.  Παρέα, φαγητό και λίγη ζωή με ένα δυο χαμόγελα παραπάνω θέλω. Γιατί δεν μου τα δίνετε; Τόσο πολύ κοστίζουν; Λίγο να δω την μαμά μου να γελάει, βαρέθηκα την θλίψη, βαρέθηκα να ζω στα όρια, βαρέθηκα τον μαύρο βυθό, πάρτε με από εδώ , να δω λίγο τι πάει να πει να ζεις έστω και για λίγο! Το βράδυ που θα κοιμηθώ θα κάνω μια ευχή στο πρώτο πεφταστέρ...

  Στη φιλοσοφία ο όρος χρησιμοποιείται σαν μεταφορά για τη συνάντηση με την «μαύρη νύχτα της ψυχής», δηλαδή ένας άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τη σκιά που έχει μέσα του. Στη δική μου πορεία ζωής, είναι ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής της Αγγελικής Κουντουράκη, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω στα μεταπτυχιακά φοιτητικά έδρανα της ωριμότητας και των πνευματικών αναζητήσεων που συνδέουν όσους επιλέγουν τη γραφή ως δημιουργία. «Αιχμάλωτη της απώλειας όλη η ποίησή μας» γράφει η Αγγελική στο ομότιτλο ποίημα Nigredo, δίνοντας ένα δυνατό έναυσμα για προβληματισμό πριν την ακολουθήσουμε στην ανυπαρξία σχεδίων για τους επόμενους αιώνες και τα προδομένα κορίτσια που σαν ανώνυμα λουλούδια «ψαχουλεύουν στις τσέπες τους αποδείξεις υποταγής» και γράφουν ποίηση στο στήθος τους στα πρώτα ποιήματα της συλλογής. Με ρεαλισμό, γλώσσα σκληρή όπως η φρίκη της πραγματικότητας και η ματαιότητα του έρωτα, έντονες αντιθέσεις και παραστατικές εικόνες, η ποιήτρια μας οδηγεί σε έναν βαθύ αναστοχασμό...

  Οι άνθρωποι με υψηλή ευφυΐα είναι οι πιο δυστυχισμένοι, αμφιλεγόμενοι αλλά και οι πιο ειλικρινείς. Δεν είναι συνήθως ευχάριστοι όμως όταν συζητάς και καταθέτεις όλα τα εσώψυχα σου το μόνο που μπορείς να νιώσεις είναι ανακούφιση, ψυχική ανάταση έχοντας περιθωριοποιήσει τις τοξικές σκέψεις που σε καθηλώνουν. Κάπως έτσι θεωρώ ότι είναι οι σωστοί επιστήμονες ψυχίατροι. Τα ταμπού που λέγονται περί ψυχιάτρων και ψυχολόγων δεν με αφορούν και τα έχω απορρίψει χρόνια τώρα. Όπως πονάει το σώμα και πάμε στον παθολόγο, ορθοπεδικό κ.ο.κ όταν πονάει η ψυχή μας πρέπει να πάμε στον ανάλογο γιατρό. Έτσι απλά και λιμανιώτικα όπως λέει μια φίλη μου! Μα όταν σκέφτομαι “ψυχίατρος” έρχεται μια συγκεκριμένη μορφή που μπήκε τα τελευταία χρόνια στην ζωή μου και καθάρισε το υποσυνείδητό μου από τα σκουπίδια, απελευθερώνοντας το καταπιεσμένο υλικό της ψυχής δίνοντας αέρα και χώρο. Επίπονη διαδικασία, δεν την αντέχουν όλοι, δεν την καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, τερματίζουν λίγοι. Κάπως έτσι έχω και στ...

Βυθιζόταν αργά με χέρια και πόδια διάπλατα ανοιγμένα σε μια τεράστια αγκαλιά, σαν κι ήθελε να χωρέσει τον βυθό ολόκληρο. Τα μάτια του παγωμένα, στυλωμένα πάνω σε μια πανέμορφη δράκαινα, που είχε τεντώσει τα αγκάθια της τρομαγμένη από τον αλλόκοτο, απρόσμενο εχθρό. Παγερά ακίνητος την κοιτούσε αφηρημένα και απειλητικά συνεχίζοντας την αργή του κάθοδο, με μάτια ορθάνοιχτα και γύρω τους ανέμιζαν μαύρα πυκνά μαλλιά πέρα δώθε, πέρα δώθε. Ο ορίζων ανέρχεται. Ο ορίζων κατέρχεται.* Εδώ και πέντε μέρες στοιβαγμένος στο κατάστρωμα, ένας από τους 750 που βάραιναν αυτό το σαπιοκάραβο, όταν σαλπάρισε από την Λιβύη φορτωμένο με της γης τους κολασμένους** και τα λιγοστά τους υπάρχοντα. Πολλές οι στοιβαγμένες ελπίδες του ανακατεμένες με φόβο με άγνοια με προσμονή, όταν ξεκίνησε αυτό το ξέφρενο ταξίδι. Ο ορίζων ανέρχεται. Ο ορίζων κατέρχεται. Σαν όμορφο νανούρισμα μοιάζει τούτο το λίκνισμα. Κι ας μην είχε χώρο να απλώσει τα πόδια του, κι ας τον τάραζε το κλάμα του μωρού, κι ας δίψαγε και πείναγε, κοιμό...

 Ό σο ο νους μεγαλώνει δυσανάλογα σε σχέση με την καρδιά τόσο πιο αβέβαιη γίνεται η συνέχεια του είδους μας. Στη νέα εποχή ό,τι μπορεί να βοηθήσει την ανθρώπινη κοινότητα να παραμείνει και ανθρώπινη και κοινότητα είναι η καλλιέργειά της. Δεν αρκεί να δίνουμε πτυχία γνώσεων στα παιδιά μας. Οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους να τα βοηθήσουμε να καλλιεργηθούν συνολικά, πριν, αλλά και μαζί με την όποια εξειδίκευση. Ένας γιατρός χωρίς καλοσύνη, ένας αρχιτέκτονας χωρίς ενσυναίσθηση, ένας πολιτικός χωρίς ηθικές αναστολές, ένας καλλιτέχνης χωρίς ευγνωμοσύνη, ένας έμπορος χωρίς αίσθημα ευθύνης [...]κάθε ακαλλιέργητος πτυχιούχος, οποιοσδήποτε άνθρωπος χωρίς συμπόνια, είναι επικίνδυνος και καταστροφικός. Και, τις περισσότερες φορές, δυστυχισμένος. Η Τέχνη δίνει σχήμα σε όλες αυτές τις απαραίτητες για την ανθρώπινη ευημερία αξίες, και τις ακουμπά στα χέρια και στην ψυχή μας. Όπως έγραψε ο Wittgenstein: «Στο έσχατο βάθος, η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν.» Το έδαφος πάνω στο οποίο φυτρώνουμε, δ...

Τελειώνοντας αυτό το βιβλίο για την ζωή της Μαρίας Κάλλας αντιλήφθηκα δύο πολύ σπουδαία θέματα. Ότι μόνο με πολύ πολύ δουλειά και με μεγάλο αντίκτυπο στην υγεία της και τη σωματική της ακεραιότητα, αφοσίωση , λατρεία για την τέχνη κατάφερε να γίνει άξια εκπρόσωπός της. Η κατά κόσμον Μαίρη Καλογεροπούλου ,δασκάλα της μελοδραματικής τέχνης και ιέρεια της όπερας θα υπάρξει μία και μοναδική και το όνομά της θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με διαχρονικές και παγκόσμιες επιτυχίες που όταν τις ακούς η ψυχή σου γαληνεύει. Ξεπερνώντας τις συμπληγάδες της ζωής της , σφυροκοπημένη από την κακή συμπεριφορά της μητέρας της , με λίγες οάσεις στην ζωή της κατάφερε να γίνει η La Divina! Επίσης ο εκφοβισμός στο εργασιακό περιβάλλον ή αλλιώς εργασιακό bullying όπως λέμε σήμερα, την συνόδευε σχεδόν σε κάθε φιλότιμη προσπάθειά της. Αυτό το πρόβλημα που υπήρχε από τον προηγούμενο αιώνα και δυστυχώς συνεχίζει να υπάρχει με δόξα και τιμή μέχρι σήμερα καταρρακώνοντας αξιοπρέπειες και φθείροντας ψυχές, το πολέ...

  Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ΄τις φωνές το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία. Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες. Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου. Δε θα διστάσεις. Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκού...

 «Δεν ενθουσιάζομαι με την ιδέα να γίνεις αξιωματικός Εμπορικού Ναυτικού! Δεν ταιριάζει σε γυναίκα, θα αποξενωθείς!». Πάντα με αποθάρρυνε η μάνα μου για την επαγγελματική μου επιλογή, όμως δεν κατάφερε να μου αλλάξει γνώμη.  Έπειτα από τρεις ώρες πτήσης έφθασα στη Μαδρίτη κι εκεί με περίμενε ταξί για να με πάει στην Αλ Τζαζίρα στο Καδίθ στη Νότια Ισπανία. Μετά από μία ώρα διαδρομή μπήκα στην κεντρική είσοδο του διυλιστηρίου και με τις οδηγίες που είχα στα χέρια μου πήγα κατευθείαν στο γραφείο του υπευθύνου. «Χόλα! Καλώς ήρθες φίλη μου!» μου είπε ένας πενηντάρης. «Χόλα! Καλώς σας βρήκα!» απάντησα με μικρή δόση ντροπής. «Το καράβι σου θα αργήσει! Φθάνει στις τέσσερις τη νύχτα. Θα σου τηλεφωνήσουμε μία ώρα νωρίτερα για να ετοιμαστείς! Θα έρθει λάντζα να σε πάρει και θα ανέβεις με ανεμόσκαλα. Πήγαινε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστείς και κάνε μια βόλτα στην πόλη! Είναι ωραία!», μου είπε με ύφος περηφάνιας! «Εντάξει, ευχαριστώ» απάντησα φεύγοντας.   Αφού τακτοποιήθηκα βγήκα ...

Επειδή πολλά κορίτσια και γυναίκες βλέποντας το καλοκαίρι να έρχεται έχουν το άγχος πώς θα βγουν στην παραλία; Σας απαντώ με το μαγιό σας!! Σας παροτρύνω να διαβάσετε την μικρή βιογραφία που έγραψα της Coco Chanel απευθυνόμενη σε κορίτσια ηλικίας από 8 χρόνων και άνω! Αξίζει να την διαβάσετε και στα παιδιά σας κορίτσια και αγόρια!...είχα και καλή αξιολόγηση από καταξιωμένη συγγραφέα παιδικών βιβλίων! Κοκό σανέλ όλα τα σώματα είναι σικ!! Επειδή στην πραγματική ζωή η επιτυχία δεν είναι ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα και η τύχη έχει ελάχιστη συμμετοχή σε αυτή, σας παροτρύνω να μην τα παρατάτε με την πρώτη δυσκολία. Μπορεί ένα φτωχό κορίτσι τελικά να πετύχει τα πάντα? Ναι μπορεί, αρκεί να επιμένει. Το 1883 στο Σομίρ η φτώχεια βασίλευε, η μαμά μου έφυγε νωρίς από την ζωή και ο μπαμπάς μου δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στην ανατροφή μου έτσι το ορφανοτροφείο Ομπαζίν έγινε το σπίτι μου. Όλα εκεί μέσα ήταν μαύρα και άσπρα από τους τοίχους και τις πόρτες μέχρι τα ρούχα που φορούσαν οι καλόγριες. Η ...

Την ημέρα εκείνη έχοντας μια δύσκολη μέρα η αγαπημένη μου φίλη μου έστειλε σε προσωπικό μήνυμα αυτή τη φωτογραφία και μου γράφει " Να σε ζεστάνω λίγο;" Ναι μου ζέστανες την καρδιά και με μια απλή κίνηση με έκανες να γελάσω! Ευχαριστώ! ΥΓ. Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στις καμήλες όλου του κόσμου!