Writing Spots

     Ορμώμενη από  την χθεσινή ήμερα για τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος προσπάθησα να ξεχωρίσω ποιο από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει με έχει συγκλονίσει . Αυτά είναι δύο. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα τα οποία ακόμα δεν έχω διαβάσει. Το πρώτο το Μαουτχάουζεν του δικού μας Ιάκωβου Καμπανέλλη και το δεύτερο το "Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος" του Ιταλοεβραίου Primo Levi. Όταν ρωτήθηκε αν μισεί τους Ναζί, η απάντησή του ήταν ότι δεν ήξερε αν τους μισεί, γιατί το μίσος είναι ένα πρωτόγονο συναίσθημα κάτι το οποίο ποτέ δεν τον αντιπροσώπευε.      Βέβαια η απουσία της κατηγορίας του, δεν σήμαινε ότι τους συγχωρούσε και ούτε είχε σκοπό όσο ζούσε να το κάνει. Όμως πίστευε ότι ο  λόγος του θα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα όντας πράος και με καθαρή σκέψη γιατί πίσω από τις αποτελεσματικές επαναστάσεις κρύβονται πράοι άνθρωποι. Το μίσος επίσης είναι ατομικό συναίσθημα αλλά για αυτό που συνέβη εδώ για την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία τη...

  ¨Γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει" αναφέρει πασίγνωστη παροιμία. Ο  Κώστας Περρίκος  (23 Απριλίου 1905 - 4 Φεβρουαρίου 1943) ήταν  Έλληνας  αξιωματικός της  Πολεμικής Αεροπορίας  και αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης  Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων  (ΠΕΑΝ) κατά τη διάρκεια της  κατοχής της Ελλάδας . Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς το Φεβρουάριο του 1943. Γεννήθηκε στην  Καλλιμασιά  της  Χίου , τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και εγκαταστάθηκε στην  Αλεξάνδρεια  της Αιγύπτου όπου αποφοίτησε από το Γυμνάσιο. Το 1925 επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, ενώ τον επόμενο χρόνο εγγράφηκε στη Στρατιωτική Σχολή Αεροπορίας στο  Σέδες   Θεσσαλονίκης  όπου και αποφοίτησε με τον βαθμό του Ανθυποσμηναγού. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Δεληγιώργη και είχε αποκτήσει τρία παιδιά. [1]  Αποτάχθηκε από την Πολεμική Αεροπορία, επειδή με σειρά άρθρων ...

  «Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης, και να γκρεμίζεις την αχεροπλιθιά της πρόληψης. Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμουνται οι νόμοι και οι προφήτες της παιδείας. Σωστή παιδεία θα ειπεί να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή, και να τους ξεμαθαίνεις τις δεισιδαιμονίες που από νήπια τους περνάει μια παράδοση άρρωστη μέσα από την οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτεία, την εκκλησίας, τα μέσα ενημέρωσης, και τους άλλους παράγοντες της αγωγής. Το ένα λοιπόν είναι να ριζώσουμε το νέο στη ζωή. Το άλλο να ξεριζώσουμε από μέσα του την ψευτιά. Μαθαίνουμε για τη ζωή. “Discimus vitae”, που έλεγε ο Σενέκας. Θα ειπεί πως κάθε γνώση που περνάμε στο παιδί, και κάθε δεξιότητα που του αναπτύσσουμε, είναι δεμένα με την πραγματικότητα όπως το νύχι με το κρέας. Όχι θεωρίες και λόγια. Όχι τα άψυχα και τα νοερά σκύβαλα των βιβλίων, που ούτε καταπίνουνται ούτε μασιούνται. Ξέρεις, έξω από το Ρωμανό το Μελωδό του συναξαριστή, άνθρωπο άλλο που να πήρε κομμάτι χαρτί και να το κατάπιε, για να φωτιστεί ...

Ο μεγαλοπρεπής μαύρος  μεταλλικός όγκος που επέπλεε στη θάλασσα διέκοψε αποφασιστικά  τον παφλασμό των κυμάτων ενώ οι στεριανοί της συμπρωτεύουσας στην προκυμαία αγνάντευαν  και κουνούσαν μικρά ολόλευκα κομμάτια αποχαιρετώντας – για πόσο άραγε – και δακρύζοντας, αν και η βεβαιότητα της ασφάλειας ξεπερνούσε την αγωνία. Πάνω από μισή εκατοντάδα ταξιδιώτες κάθε  λογής, απολάμβαναν το παρθενικό ταξίδι μέσα σε ένα συνονθύλευμα προσδοκιών, γοητευμένοι από την σιγουριά και την ταχύτητα με την οποία το τεχνολογικό επίτευγμα διέσχιζε τα σκουρόχρωμα  κύματα του πελάγους. Ένα μωρό γύρευε το γάλα της μάνας του σαν μάννα εξ ουρανού, ένας ερωτευμένος ατένιζε με λατρεία τις καλοσχηματισμένες γραμμές του προσώπου της αγαπημένης του, ένας ναύτης πάλευε με πορτοκαλί αλυσίδες την ώρα που ο ήλιος ανέβαινε στο χρυσαφένιο στερέωμα, οι σωσίβιες βάρκες φάνταζαν παράταιρες μέσα στην ευδαιμονία. Η στεντόρια φωνή  ξύπνησε το χάραμα μέσα στην πυκνή ομίχλη, η ρότα και ο ασύρματος σώπασ...

  «Κουράστηκα να στρέφομαι προς δύσκαμπτους ανθρώπους. Κύρτωσα.»

  Όταν ακούω την λέξη επανάσταση, στο μυαλό μου έρχονται και οι φιγούρες της Rosa Parks και Martin Louther King. Η πρώτη με το περιβόητο “ΟΧΙ” που είπε, αρνούμενη να παραχωρήσει την θέση της σε λευκό άνδρα στο λεωφορείο με το οποίο γύρναγε κατάκοπη από την δουλειά της και ο δεύτερος συμμετέχοντας μαζί με την Ρόζα δίνοντας “σάρκα και οστά” στην εκστρατεία Civil Rights Freedom Passengers (Επιβάτες ελευθερίας) συμμετέχοντας στο μποϊκοτάζ των δημόσιων λεωφορείων του Μοντγκόμερυ λόγω φυλετικού διαχωρισμού. Τι έκαναν λοιπόν αυτοί οι δύο σπουδαίοι άνθρωποι; Κουρασμένοι από τον καθημερινό ρατσισμό αποφάσισαν να “θυσιάσουν” την ήσυχη και θλιβερή καθημερινότητα τους παλεύοντας για τα αυτονόητα! Πώς το έκαναν αυτό; Δεν έσπασαν , δεν βανδάλισαν δημόσια περιουσία, δεν έβρισαν χυδαία κανέναν, δεν έκαψαν κάδους, δεν κατέστρεψαν την περιουσία και το βιος εργαζομένων που παλεύουν για το μεροκάματο, δεν ενόχλησαν τον διπλανό τους, αλλά κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου, έβαλαν τα καλά τους ρούχ...

  Η συμπερίληψη αποτελεί πυλώνα για τη διαμόρφωση μιας πιο δίκαιης και ισότιμης κοινωνίας, είναι η ομαλή συνύπαρξη όλων των ατόμων στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς διακρίσεις. Αυτό σημαίνει πως η φυλή, το φύλο, η εθνικότητα, η ηλικία, η αρτιμέλεια, η σεξουαλικότητα, οι ιδιαιτερότητες, η οικονομική κατάσταση και οι διαφορετικές θρησκευτικές ή πολιτικές πεποιθήσεις δεν αποτελούν τροχοπέδη. Στο πλαίσιο αυτό, ο αθλητισμός και ο πολιτισμός αναδεικνύονται ως σημαντικά εργαλεία για την επίτευξη αυτού του στόχου Ο αθλητισμός πραγματοποιεί έναν καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική συμπερίληψη, προσφέροντας ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές ομάδες μπορούν και αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους. Ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή φυσικών ικανοτήτων, ο αθλητισμός προωθεί τη συνεργασία, την ομαδικότητα και την αμοιβαία κατανόηση. Μέσα από τον αθλητισμό, οι άνθρωποι μπορούν να αναπτύξουν δεξιότητες όπως η ηγεσία, η συνεργασία και η αλληλεγγύη, ενισχύοντας την αίσθη...

  Τα τελευταία χρόνια όσοι διατηρούμε προφίλ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουμε γίνει δέκτες και παρατηρητές αρνητικών και επιθετικών σχολίων και διαλόγων μεταξύ χρηστών. Σε αυτά διακρίνεται μια έντονα καυστική και δηλητηριώδη συμπεριφορά μεταξύ των σχολιαστών, με μακροσκελής διαλόγους, με απαντήσεις-μονολόγους που στο τέλος δεν εξάγουν κανένα συμπέρασμα, δεν καταλήγουν πουθενά και τα συναισθήματα που εισπράττει κάποιος διαβάζοντάς τα, είναι μίσος, θυμός, οργή. Στα σχόλια αυτά βρίσκουμε αυτόκλητους προστάτες, αστυνομικούς, δικαστές, γιατρούς, ιατροδικαστές, δικηγόρους, συγγραφείς, ντετέκτιβ, καθηγητές και όποια άλλη ειδικότητα μπορείς να φανταστείς. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Η ανωνυμία είναι ένας από τους βασικότερους λόγους. Πόσα ψεύτικα προφίλ υπάρχουν; Ουκ ολίγα. Οπότε ο σχολιαστής δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη για τις προσβολές που εκτοξεύει και μπορεί να γίνει όσο τοξικός θέλει χωρίς να έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν και χωρίς να είναι αναγκασμένος να ζητήσει...

  Χτες είδα την ταινία του Λάνθιμου poor things την οποία βρήκα ψυχαγωγική και συγχρόνως πολύ διασκεδαστική. Εξαιρετική εικονοπλασία, φωτογραφία, σκηνοθεσία, μοντάζ, μουσική, μακιγιάζ, κουστούμια. Η σουρεαλιστική πλοκή και το σενάριο ενδιαφέροντα αλλά τον πρώτο ρόλο πάντα τον κέρδιζε η εικόνα. Η ταινία ανάλαφρη παρότι το θέμα της είναι σοβαρό, λοιδορούσε την πατριαρχία τόσο απενοχοποιημένα, με χιούμορ, χωρίς να επιτρέψει στο μελό ούτε καν να υπονοηθεί, αφήνοντας ωστόσο το δράμα να αναπνεύσει και να φωνάξει την παρουσία του. Η πατριαρχική αντιμετώπιση του γυναικείου σώματος ως ένα σκεύος ηδονής για το αντρικό φύλο είναι παρούσα και καταγγέλλεται με αρνητικό πρόσημο. Όμως απονευρώνεται διότι συγχρόνως γίνεται σκεύος ηδονής και για την ίδια τη γυναίκα που το έχει. Με αυτόν τον τρόπο αποχρωματίζεται από κάθε πινελιά μελό το γυναικείο πρόβλημα. Η ταινία αγγίζει την ταξικότητα του γυναικείου θέματος, χωρίς να εμβαθύνει. Δεν είναι τυχαίο που κοντά στους Σοσιαλιστές και στον Σοσιαλισμό φέρ...

 Έκλεισε την πόρτα πίσω της. Κοντοστάθηκε. Ακόμα τα χέρια της έτρεμαν… Διέσχισε το επιβλητικό σαλόνι με τη μεγάλη τραπεζαρία και το πέτρινο τζάκι. Κοίταξε για λίγο τη φωτιά…Της άρεσε να διαβάζει με τον Κόλια και τη Βαρβάρα δίπλα στο αναμμένο τζάκι. Δεν ήταν ότι κρύωνε. ΌΧΙ. Της θύμιζε τη φωτιά, που έχει μέσα της. Μια φωτιά που την έκρυβε καλά. Μια φωτιά, που την είχε ξεχάσει. Ευτυχώς που βρέθηκε κάποιος στον δρόμο της, να της την ξαναθυμίσει. Τα παιδιά έπαιζαν στον κήπο και η κυρία Περηνάκοβα έπινε το τσάι της κάτω από το σκέπαστρο. - Κυρία με χρειάζεστε τίποτα άλλο; Είναι Σάββατο και θα ήθελα να πάω από απόψε στο σπίτι μου, αφού αύριο δεν δουλεύω. Αν είναι εφικτό δηλαδή. - Να πας Ιουλία. Αύριο έχουμε κανονίσει ούτως ή άλλως να φύγουμε από νωρίς το πρωί για το Ποροσκίνο με τους Λαβρίκοφ. Χρειαζόμαστε 2 ώρες τουλάχιστον για να φτάσουμε εκεί. Σε λίγο, θα τα βάλω για ύπνο, άλλωστε. Πέρασε η ώρα. Μα πες μου είσαι καλά; - Ναι κυρία. Ευχαριστώ. Είμαι απλά πολύ συγκινημένη, που για ακόμα ...

  Μια φορά ήταν ένας πλούσιος και όμορφος άνδρας, ο Στέμπαν. Προερχόταν από μία εύπορη και δημοφιλής οικογένεια στην πόλη που ζούσε, και ταυτόχρονα ήταν περιζήτητος γαμπρός. Κυκλοφορούσε με επώνυμα ρούχα, πανάκριβα αυτοκίνητα κάνοντας επίδειξη του πλούτου του στους φτωχούς αλλά και ταυτόχρονα είχε απώτερο σκοπό να εντυπωσιάζει τις κοπέλες , να τις θαμπώνει με την ομορφιά του και τα φανταχτερά του αποκτήματα όπως ρολόγια , κοσμήματα και άλλα πολλά. Στο διάβα του όλοι τον κοιτούσαν, άλλοι με θαυμασμό,άλλοι με απορία και άλλοι με ελαφρά ειρωνικό μειδίαμα. Όλοι γνώριζαν πόσο γόης είναι αλλά και συνάμα ότι είχε πολλά ελαττώματα στον χαρακτήρα του. Η αλήθεια ήταν ότι φίλους αληθινούς δεν είχε λόγω του αντιπαθητικού χαρακτήρα του και όλοι στον περίγυρό του ήταν απλά σφουγγοκωλάριοι! Φιλία πραγματική και εις βάθος ήταν για αυτόν απλά μια άγνωστη λέξη. Με όσους συναναστρεφόταν είτε άνδρες είτε γυναίκες ρούφαγε όλα τα αγνά συναισθήματά τους, την θετική ενέργειά τους, την καλ...

  Η δραματική ταινία Φόνισσα της Ε. Νάθενα βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Παπαδιαμάντη μπορεί να μην είναι η σκηνοθετική Αποκάλυψη ή το συγκλονιστικό σενάριο, αλλά είναι σίγουρα τροφή για σκέψη. Η εξαιρετική ερμηνεία της Καραμπέτη και τα άνυδρα πέτρινα μανιάτικα τοπία ερεθίζουν τις αισθήσεις και το πνεύμα. Όμως αυτό που πραγματικά σου μένει είναι η ανείπωτη χαρά που αισθάνεσαι ως γυναίκα, όταν συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο προνόμιο είναι να ζεις στην Ελλάδα σήμερα, και όχι τότε. Είναι μεγάλη η ικανοποίηση που νιώθεις σαν άνθρωπος, όταν κατανοείς πόσο πιο όμορφη, ηθική και ανοιχτή είναι η κοινωνία σήμερα απ' ότι τότε. Πάντα με ξένιζαν οι απόψεις για τα " παλιά καλά χρόνια" που ο κόσμος ήταν "αθώος, ξέγνοιαστος ανοιχτόκαρδος, γενναιόδωρος, γελαστός, ολιγαρκής". Το θέμα που θίγεται στην ταινία ως κύριο, πέρα από τα γνωστά δεινά του γυναικείου φύλου, που οφείλονταν στην αμορφωσιά, στον σκοταδισμό, στα αδυσώπητα στερεότυπα, τα οποία ήταν το ίδιο ισοπεδωτικά και αμείλι...

  Ούτε μία ούτε δύο αλλά με εβδομήντα τέσσερις βουρδουλιές μαστιγώθηκε η Roya Heshmati! Και ο λόγος γιατί αρνήθηκε να βάλει το χιτζάμπ σε δημόσιο χώρο. Παρακάτω η αφήγησή της. Το μαστίγωμα είχε τελειώσει. Βγήκαμε από το δωμάτιο. Δεν τους άφησα να πιστέψουν ότι ένιωσα πόνo. Πήγαμε στον δικαστή που ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση της ποινής. Η γυναίκα αξιωματικός περπατούσε πίσω μου και πρόσεχε να μην αφήσει τη μαντίλα μου να πέσει από το κεφάλι μου. Πέταξα τη μαντίλα μου στην είσοδο της αίθουσας του δικαστηρίου. Η γυναίκα αξιωματικός μού ζήτησε να φορέσω τη μαντίλα. Δεν σταμάτησα, και εκείνη την τράβηξε ξανά πάνω από το κεφάλι μου», έγραψε η 33χρονη Ιρανή, το βασανιστήριο της οποίας αλλά και η ηρωική της στάση κάνουν τον γύρο του κόσμου. Η καταδικασθείσα Ρόγια Χεσμάτι ενθάρρυνε την ανεκτικότητα (με την εμφάνισή της) ατιμωτικά σε πολυσύχναστους δημόσιους χώρους στην Τεχεράνη», ανέφερε αργά το Σάββατο ο δικτυακός τόπος Mizan Online, προσθέτοντας: «Η ποινή της των 74 χτυπημάτ...

Η Ιουλία σε όλον τον διάχυτο πανικό που σκορπούσαν τα μέσα κοινωνικής πληροφόρησης σκέφτηκε πόσο τρομακτική και αβέβαιη είναι αυτή νέα κατάσταση αποκαλούμενη ως COVID 19, δ εν είχε ζήσει και λίγες δυσκολίες τα τελευταία χρόνια. Αν και εργαζόταν ήδη σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον έπρεπε να προσαρμόσει την ήδη δύσκολη ζωή της, εφαρμόζοντας το υποχρεωτικό καθεστώς της τηλε-εργασίας. Όλα αυτά τα “τηλέ” τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, την κυρίευαν πολύ αρνητικά, δημιουργώντας μια αύρα πανικού και δυσαρέσκειας στον εγκέφαλό της. Εναλλακτική δεν υπήρχε, το ήξερε, όχι μόνο για την ίδια αλλά και για κανέναν άλλον. Ίσως αυτό ήταν το μόνο παρηγορητικό στοιχείο στην ψυχική κατάσταση που βίωνε. “Δηλαδή τώρα έχουμε πόλεμο; Τι άλλο θα μας συμβεί σε αυτόν τον πλανήτη;” αναρωτήθηκε κοιτάζοντας το κενό αγχωμένη και αγανακτισμένη συγχρόνως. Βρήκε αυτή τη δουλειά σε μια φάση της ζωής της που ακροβατούσε ανάμεσα σε λογική και παραφροσύνη λόγω κακού διαζυγίου και όταν η οικονομική κατάσταση της χώ...